શ્રીકાર બની વરસો

વાદળોની તો વાત

જ નિરાળી,

કદીક કાળા, 

કદીક સફેદ,

કદીક આસમાની, કદીક નીલા,

કદીક ભુરા,

કદીક વાદળી...!

રંગબેરંગી ને 

રંગ ભરી

વાદળી...!

રંગો ભરીને

છવાય આકાશે,

એજ પાછું

પાણી બની

વરસે ચોમાસે...!

વાદળો દેતા 

આકાશને રંગ

કે આકાશ વગર કદાચ વાદળ

બેરંગ...?!!

ના..ના..!!

એ બંન્ને એકબીજાને

સંગ સંગ,

એટલે જ,

એમના પ્રતિબિંબે દરિયો દેખાય

સતરંગ...!

વાદળ ને આકાશની

ગજબની દોસ્તી,

પોતાના આકાર મેળવવા વાદળ

કરતાં ય કુસ્તી...!

જીતતા તો બનતા નીતનવા આકાર

આકાશે,

એ આકારો 

જોઈને બાળપણ

 પણ હરખાશે...!

ભેંકાર આકાશમાં

રંગ ભરતા વાદળ,

રૂના પોલવા સમ જાણે આંજી 

સફેદ કાજળ...!

દરીયાનાં ફીણ 

જાણે ઉઠ્યાં 

આકાશે,

એટલે તો પંખીઓ

ઉડતાં રહેતા જાણે

તરવા આકાશે...!

વાદળી રંગે રંગાયેલ વિદળા તું હવે તો 

ધોધમાર વરસ,

પરસેવો પાડતાં ખેડૂતનું તું ના બગાડ 

હવે વરસ..!

હેલી ના કર તો કંઈ નહીં,

પણ જરા,

હોલે હોલે તો વરસ..!

અલ્યા મેહુલિયા...

તને તારા જ સમ..!

બગાડ ના વરસ,

હવે તો વરસ...!!!

બહું થયું, 

થાક્યાં હવે.

 

એક તો માથે હાહાકાર કરતો કોરોના,

ઉપરથી બફારા,

પરસેવાના મુંઝારા...!

કરવું શું ?

ક્યાં જવું ?

અલ્યા, 

માણસ છીએ.

જરાક તો કર દરકાર...!

હે પ્રભુ ,

હવે તો શ્રીકાર બની વરસો ...!

ના રહે કોઈ માણસ તરસ્યો..!

બે હાથ જોડીને વિનવીએ,

કાયમની જેમ યજ્ઞવેદી

પણ તૈયાર કરીએ,

હવનમાં આહુતિએ કરીએ..!

તો જ તું માનીશ...?!

તો, ચાલ થઈ જા તૈયાર.

સામ, દામ, દંડ, ભેદ બધું અપનાવીશું,

તને વરસવા માટે મનાવીશું...!

આવવું જ પડશે તારે,

અમારા દ્વારે, 

ને અમારા આરે...!

કરવાં સહુને તરબતર,

કર હવે એટલી રહેમગુજર...!

કર ધરતીને જરા રસાતળ,

લાવ માણસાઈના ય ઊંચા તળ..!