કટોકટીની ઘડી

લાગી હતી ક્વચિત ઘણી લાંબી,

સમયને જાણે થંભાવી દેનારી ઘડી,

થંભી ગયાંતા શ્વાસ એ સમી સાંજે,

નાનકડો વીરો લપેટાયો અકસ્માતે,

ન ખોલે આંખ કે ન હલાવે તન જરા,

થોડીજ ક્ષણોમાં બધું બદલાયું ને,

પહોંચ્યા એ સારવારને કાજ બધાય,

ઇન્જેક્શનોને તપાસોની હારમાળા,

બહાર પ્રાર્થનાની એક કતાર સર્જાઈ,

પૂરાં બે કલાકની થઈ વાતને એણે,

ખોલ્યાં નયનોને ઝાલ્યો માનો હાથ,

એક શબ્દ સુંવાળો બોલ્યો એ મા,

હાજર સહુનાં નિરાંત થયાં એ હામ,

ક્ષણો જાણે ચિંતાની એ બે કલાક,

લાગી મને જાણે બે વરસની વાત,

આખરે નાનો ભઈલો બોલ્યો દીદી,

થઈ ગઈ મારી ચિંતાની ઘડી !