ઝેરીલો પવન

પવન એવો એવો શકીલો પણ, ક્યારેક વાય છે,

લાગણીથી ઉછેરેલો, આખો બાગ ઊડાવી જાય છે,

માની ના શકી હું, પોતાના જ પારકા કરી જાય છે,

ન જીરવાય એવું કષ્ટદાયક દર્દ આપી જાય છે,

વાય ઝેરીલો વા, આશિયાણું ઝેરથી ભરી જાય છે,

લાખ બચાવો પણ, પવન સપાટે સમાતું જાય છે,

નથી જાણતું જોકું, કે કેવો કેર એ વર્તાવી જાય છે,

સ્નેહે સજાવેલ મહેલ, જમીનદોસ્ત કરી જાય છે,

હવે પ્રેમનો પથ્થર મારો જ બોદો જણાતો જાય છે,

તેથી કસ્તી મારી પવનને હલકે જોકે ઊડી જાય છે.