ગેબી ખાલીપો

રોજ સવિતાનારાયણ ડૂબે ને આ કવિતાઓ ઉગે,
નભે ઉડતા પંખીની વીંઝાતી પાંખે પાંખે શબ્દ ફૂટે !

હું ગરકાવ થઈ જાવ ખુદના ગેબી ખાલીપા માહિં,
ને પછી કાવ્ય લખવા માટે મને શબ્દો પણ ખૂટે !

અંધકારમાં ગરકાવ થતા સન્નાટાનું સાનિધ્ય,
ગમગીની સઘળી આનંદ અનેરો આપીને લૂંટે !

ને અંતર મૌન એક અનોખા બાગનો માળી બનીને
એ અધૂરા રહેલા સ્વપ્નોના સુનેહરા પુષ્પને ચૂંટે !

પછી પીરસાય છે પર્ણોના મધુર સંગીતનો નશો,
ને મૈખાનું એક બેખુદીનું શરાબ શાશ્વતની ઘૂંટે !

એક "પરમ" અસર અંતરપટ ઉપર ઉભરે,
ને આ વલણ "પાગલ"પનનું કોણ જાણે ક્યાંથી ઉઠે !