ડાઘા રહી ગયા

ન રહ્યું કોઈ જ નિશાન રાજા અને રજવાડાનું,

સંગ્રહસ્થાનોમાં બસ એમના વાઘા રહી ગયા !

પ્રણય ભંગ પછી ભેગા થયા એક દિવસ એ,

જરા અમથી ઓળખ કાઢી તો આઘા વહી ગયા !

બહુ ખાસ નથી અમે પીડાયા વિરહના દર્દથી,

એની જ યાદોના ઔષધોથી અમે સાજા થઈ ગયા !

એના દિલના દરિયામાં જેવી ઉતારી દીધી કશ્તી,

પળવારમાં જ એ વિશાળ ને અમે નાના થઈ ગયા !

શું પરિશ્રમ નહીં કર્યો હોય પરવરદિગારે,

શીતળતા તો આપી ચાંદને, પણ ડાઘા રહી ગયા !

(જનાબ આદિલ મન્સૂરી સાહેબની એક પ્રખ્યાત ગઝલ ઉપરથી તરહી રચના..

દિલમાં કોઈની યાદના પગલાં રહી ગયા,

ઝાકળ ઊડી ગયું ને ડાઘા રહી ગયા.)