અસ્પૃશ્ય ઋતુ

કમાડ પાછળ,સળવળતી હવાના પ્રવાહની લહેરખી;
તૂટતા શરીરના અંગ અંગની મૂંગી આર્તતા,
ને અહીં પૂજાય દેવી, પણ દેહની દેરી અપવિત્ર ગણાય.
લોહીનો દાગ, જીવનના અંકુરની વાત કહેતો;પણ એ જ લાલ રંગ શરમ, સંકોચ ને ત્યાગનો પર્યાય બને.
નાની બાળા સમજે નહીં કાચના ટુકડા સમા આ માન્યતાના કઠોર નિયમો. ચૂલાને નહીં અડે, પાણીના ઘડે નહીં અડે, ને પૂજાના તાકાને નહીં અડાય.
એક નિસાસો નીકળે ઊંડેથી,
નાભિના મૂળમાંથી.
માસિક ધર્મ આ તો, પ્રકૃતિનો ક્રમ,
છતાં એને જ ગણ્યો કેવો અધર્મ ? નવસર્જનનો નાદ,
તોયે, શાને આ અસ્પૃશ્યતાનો પડઘો ? શાને આ અદ્રશ્ય પીડા ?
શબ્દો મૂંગા રહ્યા,
પણ લોહીના કણેકણમાં ફૂટે છે એક અગ્નિજ્વાળા,
માન્યતાઓના બંધનો બાળતી, નવસર્જનની પ્રચંડ ઉર્જા એક નવો ઈતિહાસ લખવા...
 -દિનેશ નાયક 'અક્ષર'