மனம் ஒரு குப்பை

தன்னம்பிக்கை பற்றிய சிறுகதை வணக்கம் அன்பான வாசக பெருமக்களே 🙏🏼 

ஒரு விளையாட்டு தனக்கான சந்தோஷம் அல்ல , தன் வித்தையை கண்டு பலர் பதறுகிறார்களே ... அதை கண்டு சந்தோஷம் - வாழ்க்கையே மற்றவர்கள் அபிப்ராயத்தை வைத்துக் கொண்டுதான் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.

பானு மீண்டும் பத்திரிகை அலுவலகத்தை விட்டு வெளியேறினாள், மற்றும் மனச்சோர்வடைந்த்திருந்தான் காரணம். அவனது ஆசிரியர்கள் புகைப்படங்களை நிராகரித்தனர், மீண்டும் அவனது படைப்பாற்றல் குறைபாடு குறித்து புகார் கூறினர்.

அடுத்த நாள், அவளுடைய அன்பான நண்பன் வினோத்திடம்,

 "ஏய், அது எப்படி எனக்கும் அப்படி நடக்குது?"

“இங்கே எதுவும் சரியாய் படவில்லை. எனது கனவைத் தொடரவதற்காக ஆய்வாளராக நல்ல ஊதிய வேலையை விட்டுவிட்டேன், ஆனால் நான் திட்டமிட்டபடி எதுவும் நடக்கவில்லை. எந்த பத்திரிகையும் எனது புகைப்படங்களை ஏற்கவில்லை. முன்னதாக, நான் வாங்கிய புதிய பிளாட்டுக்காக நான் எடுத்த கடன்களை எனது நிறுவனம் செலுத்தியது.

இப்போது நான் நிறுவனத்தை விட்டு வெளியேறியதிலிருந்து, அதை நானே செலுத்த வேண்டும். பணம் செலுத்த முடியவில்லை, எனது அனைத்து நிலுவைத் தொகையும் செலுத்துமாறு வங்கி அதிகாரிகள் தொடர்ந்து என்னை அழைக்கிறார்கள். உனக்கு இன்னொன்னு தெரியுமா? கேமராவை என் கையில் எடுக்கும் போது, இது யாருக்கும் பிடிக்காது என்ற உணர்வு எனக்கு வருகிறது. எனது கவனத்தை இழக்க இதுவே காரணம். நான் என் தன்னம்பிக்கையை இழந்து கொண்டே இருக்கிறேன் ”பானு அவனை நோக்கி தன் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தினாள்.

“. இந்த விஷயத்தில், நான் உங்களுக்கு ஒருவரை பரிந்துரைக்க முடியும். "வினோத் கூறினான்.

" அவர் பெயர் டாக்டர் தோனி . 

அவர் சிறிது காலத்திற்கு முன்பு ஒரு புகைப்படக்காரராக இருந்தார், ஆனால் இப்போது அவர் வளர்ந்து வரும் அனைத்து புகைப்படக்காரர்களுக்கும் பயிற்சி அளிக்கிறார். நீ அவருடன் பயிற்சியளிக்கலாம் "வினோத் வலியுறுத்தினார்." 

இருப்பினும், அவர் உடன் இருப்பது சற்று வித்தியாசமானது. கவலைப்பட வேண்டாம், அவர் உன்னிடம் கட்டணம் வசூலிக்க மாட்டார். அவர் உங்களைப் பற்றி அறிவார். எனவே தயவுசெய்து சிறிது நேரம் ஒதுக்கி அவரை சந்திக்க பரிந்துரைக்கிறேன். உங்களுக்கு பிடிக்கவில்லை என்றால், ஒருவேளை நீங்கள் அவரை விட்டுவிக்கலாம். "

"நான் நிச்சயமாக செய்வேன். “பானு கூறினாள்.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவளால் நிலுவைத் தொகையை செலுத்த முடியாததால், அவளுடைய வங்கி அவளுடைய வீட்டை சீல் வைத்து, கணக்குகளை முடக்கியது.

சுயமாக புகைப்படம் எடுத்தல் மற்றும் எப்படியாவது தனது கவனத்தை ஈர்க்க முயற்சித்தபின், பானு டாக்டர் தோனியை சந்தித்தார். அவர் ஒரு வகையான வித்தியாசமான வயதான மனிதர், 

சுருக்கமான அறிமுகங்களுக்குப் பிறகு, அவர் தனது தொகுப்பைக் காட்டினார். "உங்களுக்கு என்ன தெரியும்? இது ஒரு தீவிரமான தருனம். 

இந்த புகைப்படங்கள் ஆக்கபூர்வமானவை அல்ல என்பதை சாதாரண மனிதர்கள் கூட புரிந்துகொள்வார்கள்" என்று அவர் தனது புகைப்படங்களைச் சுற்றிப் பார்த்தார். “புகைப்படங்களின் உண்மையான சாராம்சம்: பொருளை நெருங்கிச் செல்லுங்கள். அதை உணர. ஒவ்வொரு நாளும் படப்பிடிப்பு பயிற்சி. உங்களால் முடிந்தவரை எடுக்கவும். உங்கள் விஷயத்தில் ஈடுபடுங்கள், கேளுங்கள். நுண்ணோக்கின் கீழ் ஒரு அறிவியல் பரிசோதனை போல நடத்த வேண்டாம். ”

அவளைக் கடுமையாகப் பார்த்து, "நான் அவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்கப்படுவதைத் தாண்டி மக்களைத் தள்ள விரும்புகிறேன். அவர்களிடமிருந்து சிறந்த கைதட்டல் பெறுவதற்கு இது ஒரு முழுமையான தேவை என்று நான் நம்புகிறேன்.

" அவளுடைய புகைப்படங்களை சுட்டிக்காட்டி, "இந்த எல்லா இடங்களுக்கும் மீண்டும் செல்லுங்கள். எல்லா புகைப்படங்களையும் மீண்டும் கிளிக் செய்யுங்கள். இந்த நேரத்தில், எனக்கு இந்த குப்பைகளை காட்ட வேண்டாம்."

அடுத்த நாள், பானு வேலைக்கு புறப்பட்டாள். அவள் அருகிலுள்ள எல்லா இடங்களுக்கும் பயணம் செய்தாள். தனது கேமராவைப் பயன்படுத்தி, எல்லா புகைப்படங்களையும் மீட்டெடுத்தார். ஆனால் அவளால் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. மீண்டும் தன்னம்பிக்கையை இழந்து, அவள் மனம் எதிர்மறை எண்ணங்களில் அலைந்து கொண்டே இருந்தது. எனது புகைப்படங்கள் யாருக்கும் பிடிக்காது. நான் நல்ல புகைப்படங்களைக் கிளிக் செய்யவில்லை. தோனி அவர் பயிற்சி அமர்வுகளில் கலந்துகொண்டிருந்தாலும், அவர் தனது வேலையில் திருப்தி அடையவில்லை. இழந்து மீண்டும் தோல்வியடையும் என்ற பயம் அவளை நோக்கி திரும்பி வந்தது.

மீண்டும், அவர் இந்த புகைப்படங்களை தோனிடம் காட்டினாள், 

“மீண்டும் அதே விஷயம் .. !!! நான் சொன்ன எல்லாவற்றையும் நீங்கள் ஏன் முயற்சி செய்து செயல்படுத்தக்கூடாது? நீங்கள் எதையாவது கற்றுக்கொள்ள விரும்பினால், உங்கள் அறிவைப் பயன்படுத்தவும், நல்ல புகைப்படங்களைக் கிளிக் செய்யவும். உங்கள் முகத்தை என்னிடம் காட்ட வேண்டாம்…! ” தோனி அவளைக் கத்தினார்.

பானு இப்போது முற்றிலும் குழப்பத்தில் இருந்தாள். வேலையை விட்டு வெளியேறிய பிறகு, அவனது புகைப்படங்களை ஏற்க யாரும் தயாராக இல்லை. வீடற்ற நிலையில் இருந்ததால், அவளுடைய வங்கிக் கணக்குகள் முடக்கப்பட்டன, அவளிடம் மிகக் குறைந்த பணம் மட்டுமே இருந்தது. கூடுதலாக, அவனது புதிய பயிற்றுவிப்பாளர் தனது வேலையில் தவறுகளை மட்டுமே கண்டுபிடித்தார். அவள் அறிவு அனைத்தையும் இழந்துவிட்டாள். அவளுக்கு எதுவும் சரியாக நடக்கவில்லை. அவள் வெளியேறுவது குறித்த எண்ணங்களைப் பெற ஆரம்பித்தாள்.

“நான் உங்களுக்கு ஒரு வேலையை தருகிறேன். இந்த நேரத்தில் ஒரு நல்ல தொகுப்பை முன்வைக்க நீங்கள் குறைந்தபட்சம் சில முயற்சிகளை மேற்கொள்வீர்கள் என்று நம்புகிறேன் ”. வனவிலங்குகள் மற்றும் இயற்கையின் சில புகைப்படங்களைக் கிளிக் செய்யும்படி அவர் கூறினார்.

இந்த நேரத்தில், மீண்டும் அவளிடமிருந்து சிறந்ததைப் பெற முயற்சித்தாள். தனது எதிர்மறை எண்ணங்களுடன் சண்டையிட்டு, அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்த புகைப்படங்களைக் கிளிக் செய்தாள்.

தோனி மீண்டும் தன் வேலையைப் பார்த்து கோபமடைந்தான். “நீங்கள் மீண்டும் அதே விஷயத்தைச் செய்தீர்கள் !! நீங்கள் ஏன் புகைப்படம் எடுத்தீர்கள்? நீங்கள் எப்போதும் விஷயங்களைச் செய்ய வேண்டாம் !! ” இதைக் கேட்ட பானு அழத் தொடங்கினாள்.

"நீங்கள் ஒரு துணிச்சலான, சுதந்திரமான, யார் வேலைக்குச் சென்றார்கள், புகைப்படம் எடுத்தல் எதையும் அறிந்திருக்கவில்லை, யார் இப்போது என் புகைப்பட ஸ்டுடியோவைப் போலவே மெதுவாகத் தேடுகிறார்கள் ... !!!

பானு தன் உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. முற்றிலும் தோல்வியுற்றவள் போல் உணர்ந்தவள், நிறுத்த முடிவு செய்தாள். நான் இங்கு இருப்பதற்கு தகுதியானவள் அல்ல. நான் அதை இழந்துவிட்டேன். நான் ஒரு புகைப்படக்காரராக இருக்கக்கூடாது. விருப்பமில்லாமல், அவள் விலக வேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள். எனக்கு வேறு வழியில்லை .நான் கடனில் இருக்கிறேன், நான் செய்வதை யாரும் விரும்புவதில்லை, நல்ல புகைப்படங்களை எவ்வாறு உருவாக்குவது என்பதில் கவனம் செலுத்த முடியாது.

அடுத்த நாள், அவள் சென்று தனது முந்தைய நிறுவனத்தின் மனிதவளத்தின் மேலாளரை சந்தித்தாள், அவளை மீண்டும் தங்கள் தொழிலில் அழைத்துச் செல்லும்படி வற்புறுத்தினாள். அவளுடைய முன்மொழிவை அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்கள், அன்றே அவள் சேர்ந்தாள்.

“நான் இங்கே இருப்பது நல்லது, வினோத் . நான் அங்கு வடிவமைக்கப்படவில்லை. புகைப்படம் எடுத்தல் எனக்காக உருவாக்கப்படவில்லை. நான் என் வேலையில் சிறப்பாக கவனம் செலுத்துகிறேன் ”அவள் ஏன் வெளியேறினாள் என்று விசாரிக்க அவளுடைய நண்பன் அவளை அழைத்தபோது அவள் சொன்னாள்.

“ஆனால், நீங்கள் வெளியேற முடியாது .. !! நீங்கள் இன்னும் முயற்சித்திருக்கலாம் .. !!! தோனி எப்போதும் தயாராக இருந்தார் ... ”

“எனக்கு அவரிடம் மோசமான உணர்வுகள் எதுவும் இல்லை. விஷயம் என்னவென்றால், நான் எல்லா கவனத்தையும் இழந்தபோது அது தொடரவில்லை. ஆய்வாளரின் எனது முந்தைய பணியைத் தொடர்வது நல்லது. ”

தயக்கத்துடன், அவள் தனது தொழிலில் ஈடுபட்டாள். ஒரு நாள், அவள் ஒரு நல்ல புகைப்படக் கலைஞராக இருந்திருக்கலாம் என்று அவள் நினைப்பாள் ஆனால் என்னால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை, அவள் நினைத்தாள், நான் அதற்காக உருவாக்கப்படவில்லை.

சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, அவள் பயணம் செய்யும் போது ஒரு பத்திரிகை மூலம் உலாவிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு புகைப்பட போட்டியைக் கொண்ட ஒரு சிறிய கட்டுரையை அவள் கண்டார். புகைப்படக் கலைஞர்கள் தங்கள் உள்ளீடுகளைச் சமர்ப்பிக்க இது வரவேற்றது, மேலும் சிறந்தவர்கள் பணப் பரிசுகளுடன் வெற்றியாளர்களாக அறிவிக்கப்படுவார்கள். 

முதலில் அவள் தயங்கினாள், புகைப்படம் எடுப்பதில் அவளது பின்னணி தெரிந்தாள். ஆனால் அவள் அதற்கு எதிராக முடிவு செய்தாள். வெல்வது இப்போது முக்கியமல்ல, அவள் உணர்ந்தாள். நான் பழகியதை நான் ஒருபோதும் நினைக்க மாட்டேன். நான் என்னை நம்ப வேண்டும். எனது புகைப்படங்கள் சூப்பர் நல்லது என்று எனக்குத் தெரியும். நான் நல்ல புகைப்படங்களை எடுக்க முடியும்.நான் எனக்குள் நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறேன். நான் இங்கே எவ்வாறு செயல்படுவேன் என்று பார்ப்பேன். நான் நிறைய கஷ்டப்பட்டேன். அந்த மோசமான நாட்களுக்கு நான் நன்றியுள்ளவனாக இருக்கிறேன். மோசமான நாட்கள் எப்போதும் உங்களில் உள்ள நல்லதை சோதிக்கின்றன.

அவர் பல இயற்கை பகுதிகளை பார்வையிட்டாள், அவனது படைப்பாற்றல் மற்றும் அவனது கடந்த கால அனுபவங்களைப் பயன்படுத்தினாள். தனது வேலையால் முழுமையாக திருப்தி அடைந்த அவர், தனது புகைப்படங்களை இணையதளத்தில் பதிவேற்றி, தனது அலுவலக வேலைகளில் ஈடுபட்டாள்.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவள் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததும், வரவேற்பாளர் அவளுடைய பெயரில் ஒரு உறை கொடுத்தார். அதைத் திறந்து, அவர் போட்டியை வென்றதை உணர்ந்தார், மேலும் அவனது புகைப்படங்கள் அந்த பிரிவில் சிறந்தவையாகும். ஆம்..நான் வெற்றிபெற விரும்பினேன் .. !! நான் சூப்பர் புகைப்படங்களைக் கிளிக் செய்தேன் ..!

அனைத்து வெற்றியாளர்களையும் கௌரவிப்பதற்காக அமைப்பாளர்கள் பரிசு விநியோக விழாவை ஏற்பாடு செய்திருந்தனர், மேலும் அவள் அழைக்கப்பட்டாள்.

மாநாட்டின் நாளில், அவள் தனது பரிசைப் பெற்ற பிறகு, சில விருந்தினர்களுடன் அரட்டை அடித்துக்கொண்டிருந்தார்.

 “நீதிபதிகள் உங்கள் வேலையை விதிவிலக்காக விரும்பினார்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா? திரு. தோனி உங்கள் வேலையில் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார் ”

பானு அவள் கேட்பதை நம்ப முடியவில்லை.

தோனி நீதிபதியாக இருந்தாரா? அவள் என்னை வெற்றியாளராக்கினார்? ஏன்?

அவர் ஒவ்வொரு முறையும் எனக்கு எதிராக இருந்தார். நான் வழங்கியதை அவர் ஒருபோதும் விரும்பவில்லை. நான் அவருக்குக் காட்டியதை அவர் எப்போதும் விமர்சித்தார். அவளால் காட்சியைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

யாரோ அவள் தோளில் தட்டும்போது அவள் எண்ணங்களில் இன்னும் தொலைந்து போனாள். அவள் திரும்பினாள், தோனி ப் பார்க்க மட்டுமே. அவள் பேசுவதற்கு முன், தோனி ,

 “இந்த அளவிலான புகைப்படங்களை உங்களிடமிருந்து நான் எதிர்பார்த்திருப்பேன். அற்புதமான புகைப்படங்களை எடுப்பதில் நீங்கள் எப்போதுமே மிகச் சிறந்தவர். ஆனால் உங்கள் மனதில் உள்ள குப்பை அதை செய்ய அனுமதிக்கவில்லை. நல்ல புகைப்படங்களை எடுக்க நான் உங்களுக்கு ஒருபோதும் பயிற்சி அளிக்கவில்லை .நீங்கள் சிறந்தவராக இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்பியதால் நான் உங்களுக்கு கடினமாக இருந்தேன். யாராவது ஒரு கேமராவைத் தேர்ந்தெடுத்து, ஒரு ஷட்டர்பக்கை அழைக்கலாம். ஆனால் எந்தவொரு விஷயத்திலும் வெற்றிபெற மிக முக்கியமான விஷயம் எப்போதும் தன்னம்பிக்கை. உங்கள் படைப்பாற்றலை அற்புதமாகப் பயன்படுத்த உன்னிடம் சக்தி இருப்பதை நான் அறிவேன். உங்கள் தலைக்குள் தேவையற்ற குப்பைகளை அகற்ற ஒருபோதும் நீங்கள் முயற்சி செய்யவில்லை. இந்த நேரத்தில், நீங்கள் வெற்றி பெற்றீர்கள். உங்கள் புகைப்படங்கள் எனக்கு பிடித்திருந்தது. நற்பணியை தக்கவைத்துக்கொள்ளவும்." அவன் அவளை வாழ்த்திவிட்டு கிளம்பினான்.

பானு தோனி தான் பேசியது என்று நம்ப முடியவில்லை.

"பயம் போகட்டும்,

 

உன்னை விட்டு தொலைவில்,

 

நீங்களும் நானும் ஒரே பக்கத்தில் இருக்கிறோம்,

 

பயம் நம்மைப் பின்தொடர்கிறது,

 

பயம் நம்மைச் சூழ்ந்துள்ளது,

 

அடைய உங்களுக்கு ஒரு படி தேவை,

 

நம்பிக்கையின் நிலை,

 

பயம் உங்களை முந்திக்கொள்ள வேண்டாம்,

 

பயத்தைப் பிடித்து ஆதிக்கம் செலுத்துங்கள்,

 

நம்பிக்கைக்கு ஒரு படி. "

 நன்றி...