ଏଇତ ଜୀବନ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ ଜନମ ହୋଇଲେ ଦେବତା ହୋଇଲେ ମରେ

ବିବେକ ପ୍ରତିମ ଦୟା କ୍ଷମା ପ୍ରେମ ଗୁଣକୁ କିପାଁଇଁ ଭୁଲେ !

ଜନନୀ ଜଠରେ ଅହି ନରକରେ ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥାଏ ଦୁଃଖେ

ମୁକତି ଲଭିବ ହରିଙ୍କୁ ଭଜିବ ଗାଉଥାଏ ଏହା ମୁଖେ ।

ମାଟିରେ ପଡିଲେ ମାୟା ଗ୍ରାସକରେ ଅବୋଧ ବାଳକ ଗତି

କୁଆଁ କୁଆଁ ସ୍ୱନ ବିକଳ କ୍ରନ୍ଦନ ଲୋପ କରେ ବିଭୁମତି ।

ସେ ନବଜାତକ ଅବୋଧ ବାଳକ ଶୈଶବର ଲୀଳାଖେଳା

ଦରୋଟି ବାଚକ ମାଆ ବାପା ଡାକ ସତେ କି ଅମୃତ ବୋଳା !

ଅଭ୍ୟାସର ବଳେ ଶିଖେ ପଡି ତଳେ ଠୁକୁ ଠୁକୁ ପାଦେ ଚାଲି

କୈଶୋର ପ୍ରକାଶେ ଜ୍ଞାନ ଟି ବିକଶେ ବିଜ୍ଞାନର କଥା ଜାଣି ।

ଷୋଡଶ ବୟସେ ଯୌବନ ପ୍ରକାଶେ ଉଦ୍ଦାମତା ଭରି ହୃଦେ ।

ଭାଂଗିବା ଗଢିବା ଦୁନିଆଁ ଜିତିବା ପ୍ରେମ ପାଶେ ବନ୍ଧା ମୁଗ୍ଧେ ।

ବିବାହ ବନ୍ଧନ ଲଭିଲେ ସନ୍ତାନ ନୂଆ ଧାରା ଜୀବନର

ପିତା ମାତା ପଦ ସଂସାରେ ଦୁର୍ଲଭ ତୁଛ ରାଜ ରାଜେଶ୍ୱର ।

ସୁରକ୍ଷା ଚିନ୍ତାରେ କଷଣକୁ ବରେ ପଥରକୁ କରେ ପାଣି

ପାଜି କାଳଚକ୍ର ହରଇ ଆୟୁଷ ପୌଗଣ୍ଡ କୁ ନିଏ ଟାଣି ।

ସଂସାରର ମାୟା ମେଲାଏ ତା କାୟା ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଉପନୀତ

ଗଳିତ ଅଙ୍ଗରେ ପଳିତ ଚର୍ମରେ ଦଶନ ବିହୀନ ଗର୍ତ ।

ଜରା ଜର୍ଜରିତ ବ୍ୟାଧି କବଳିତ ତଥାପି ମାୟାରେ ବଶ

ପୀୟୁଷ ବିଚାରେ ବିଷୟା ଆଶାରେ ପିଏ ହଳାହଳ ବିଷ ।

ବାଲ୍ୟ କାଳୁ ଧର୍ମ ଧନ ଅର୍ଜିବାକୁ ମନେ ପଡେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ

କ୍ରୂର ମହାକାଳ ଧରି କରବାଳ ଉଭା ଦେଖ ସମ୍ମୁଖରେ ।

ଜୀବନର ଚକ୍ର ଘୁରେ ଅତି କ୍ଷୀପ୍ର ଭାବିବାକୁ ନାହିଁ ବେଳ

ନାମ ସାର୍ଥକତା କର ଆହେ ଚେତା ଝାଂପି ନେବା ଆଗୁଁ କାଳ ।

-ବିଶ୍ୱେଶ୍ଵର ମାଝୀ-