ସ୍ମୃତି ତୁମେ

କ୍ଷଣ ମୁହୁର୍ତ୍ତକୁ ନେଇ ଏ ଜୀବନ ସ୍ୱଭାବେ କ୍ଷଣ ଭଂଗୁର

ଚାଲିଗଲେ ଥରେ ଫେରେ ନାହିଁ କ୍ଷଣ ଯେତେ କଲେ ବି ଆଦର ।

ସମୟ ପଳାଏ ସ୍ମୃତି ରହିଯାଏ ଚିତ୍ରପଟ ଟିଏ ପରି

ମହାର୍ଗ ସେ ସ୍ମୃତି ବଂଚିବାର ରାହା ସ୍ମୃତି ରୂପାଜହ୍ନ ପରି ।

ତିକ୍ତ ମଧୁର ସ୍ମୃତି ଧାଡ଼ି କରି ଉଭା ହୁଏ ଦିନେ ଦିନେ

ପିତାମାତା ଗୁରୁଜନ ପରିଜନ ଜାଗରଣେ ବା ସପନେ ।

ବୋହୁ ଚୋରୀ ଧୁଳିଖେଳ ଧୁଳି ଭାତ ଧୁଳି ତରକାରୀ ଭଜା

ରାଜା ରାଣୀ ଖେଳ ମିଛ ଲଢେଇରେ ଖଣ୍ଡା ଭୁଷିବାର ମଜା ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟର ସୁମଧୁର ସ୍ମୃତି ମଧୁ ଯାମିନୀର କଥା

ଦରୋଟି କଣ୍ଠର ତୀବ୍ର ଆକର୍ଷଣ ଅବୋଧ ଶିଶୁର ଗାଥା ।

ସବୁ ସ୍ମୃତି ଯଦି ସ୍ମରଣ ରହନ୍ତା ତିକ୍ତତା ବଢନ୍ତା ମନେ

ଭୁଲିବା ବିଭୁଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ହୁଏ ଭୁଲିବାକୁ ହୁଏ ଦିନେ ।

ଶୈଶବ କୈଶୋର ତାରୁଣ୍ୟ ଯୌବନ ପ୍ରୌଢତ୍ୱ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଧାରା

ନବଦଳେ କେବେ ଏକାପରି ରହେ ସ୍ମୃତି ଯେ ଦିଏ ସାହାରା ।

ସ୍ମୃତି ତୁମେ ଆସ ଚଳଚିତ୍ର ପରି ସଦା ସବୁଜ ସତେଜ

ମନ ପ୍ରେକ୍ଷାଳୟେ ଆଖି ମୁଦି ହୁଏ ମୁଗ୍ଧ ବିଭୋର ଆଜ

ବିଶ୍ଵେଶ୍ୱର ମାଝୀ