କଳ୍ପନାର ସୁକୁମାରୀ

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଡରି ସପନ ଦେଖିବା

ଆସ୍ତିକ ମଣିଷ

କେବେ କ'ଣ ଛାଡି ପାରେ !

ସପନ ଜଗେଇ ସପନ ସଜେଇ

ସପନ ଭିତରେ

ସରଗ ରଚନା କରେ ।

ସପନ ଯେ ତା'ର ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନର

ଆଶା ଅଶୁମାରୀ,

ଭାବନାର ବିଭାବରୀ ।

କାନ୍ତିରେ କୋମଳ ସୁକାନ୍ତି,ସରଳ

ଭବ୍ୟ ଜଗତର

କଳ୍ପନାର ସୁକୁମାରୀ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଯେ କରାଳ, ନିଷ୍ଠୁର,ଜଟିଳ

ନାହିଁ ତା'ପାଖରେ

ସମ୍ପର୍କ ଅବା ବନ୍ଧନ ।

ଭାଗ୍ୟ ଓ ସମୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ବନ୍ଧା

ଜାତକରେ ତା'ର

ନାହିଁ କେହି ପ୍ରିୟ ଜନ ।

ଦୁର୍ବିସହ ଦୁଃଖ ମୃତ୍ୟୁର ଆଲେଖ୍ୟ

ତା'ରି ଆଗମନେ

ପାଷାଣରୁ ଲୁହ ଝରେ ।

ତୁମେ,ମୁଁ, ମଣିଷ, ନିମିତ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ

ତୁମ ଆମ କଥା

ସଂସାରେ କିଏ ପଚାରେ !

ମୃତ୍ୟୁ ବିଭୀଷିକା ଛାଡ଼ିଦେଇ ଏକା

ସୁନା ସପନରେ

ଆସ,ହଜି ହଜି ଯିବା ।

ସପନରେ ହଜି ମୃତ୍ୟୁ ଭୟ ତେଜି

ଜୀବନର ଲକ୍ଷ

ଲଢ଼ି,ସଫଳ କରିବା ।

ସପନ ଆମର ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର

ଈଶ୍ୱର ମାନସ

ରଙ୍ଗଭରା ଉପହାର ।

ସପନ ସଜେଇ ନିଜକୁ ହଜେଇ

ବିଭତ୍ସ ମୃତ୍ୟୁରୁ

ଡର ଭୟ ଦୂର କର ।

ସପନ ଢେଉରେ ଜୀବନ ହସିବ

ହାସ୍ୟ ଲାସ୍ୟମୟୀ

ଫୁଲ ପାରିଜାତ ପରି ।

ଜୀବନରେ ଆମ ଶେଷ ଯବନିକା

ଈଶ୍ୱର ସୃଜିବେ

ସେ ହିଁ ଜୀବନ ନାଉରୀ !