କିଏ କଲା ତୋତେ ଗୋରୀ

ଗୋରା ଦେହ ତୋର କିଏ ଆଣିଦେଲା

କିଏ କଲା ତୋତେ ଗୋରୀ

ଲାବଣ୍ୟ ତୋହର ଝଲକାଏ ଆଖି

ମନ ଯାଏ ମୋର ପୁରି ।

ଅଳଙ୍କାର ତୋର ଦେହର ଶୃଙ୍ଗାର

ପୋଷାକରେ ପ୍ରେମ ଗନ୍ଧ

କହିଦେଲେ କିଛି ଲାଗେ ମଧୁଝରେ

ମନ ମାନେ ନାହିଁ ବନ୍ଧ ।

ଲମ୍ବା ବେଣୀ ତୋର ଲମ୍ବିଛି କଟିକୁ

ନିତମ୍ବରେ ଆଶ୍ରା ନେଇ

ପାଦପ ତୋହର ପାଉଛି ପରଶ

କମଳ ଅଙ୍ଗରେ ଯାଇ ।

ନଦେଖିଲେ ତୋତେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ମନେ

ଭଗ୍ନ ହୃଦୟରେ ଭାବେ

ମଗ୍ନ ମନ ମୋର ମନ୍ମଥ ଣରୀରେ

ନିଃସ୍ଵ ବୋଲି ଭାରି ଲାଗେ ।

ତୋତେ ଦେଖିଦେଲେ ନୀରସ ଜୀବନେ

ସରସତା ଆସେ ବସି

ଅବାଧ୍ୟ ପାଦବି ଚାଲିବା ଲାଗଇ

ପାରେ ନାହିଁ ଆଉ ଖସି ।

ନିଃଶବ୍ଦ ଜୀବନ ଭାବନା ତୋଫାନ

କାମନାରେ ହୁଏ ହୀନ

ମହକିଲେ ପ୍ରୀତି ମତ୍ତ ହୁଏ ଗତି

ଆନମନା ହୁଏ ମନ ।

କେତେ ବାହାନାରେ ଯାଏ ତୋ ପାଖକୁ

ଦେଉ ନାହୁଁ ଟିକେ ଦେଖା

ରିକ୍ତ ମନ ମୋର ତିକ୍ତ ହୋଇଲାଣି

ଅଭିସାରକୁ ଅପେକ୍ଷା ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା