ଔଦ୍ଧତ୍ୟ,ତୁ ଅଗ୍ନିର ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗ

ଔଦ୍ଧତ୍ୟ, ତୁ ସତେ ଅଗ୍ନିର ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗ

ମାନସିକ ବର୍ବରତା ।

ଭଗ୍ନ କରିଦେଉ ନଗ୍ନତା ପଣରେ

ମଣିଷ ମାନ ସଭ୍ୟତା ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ପରତାରେ ସଂଭ୍ରମ ହରାଉ

ବିବେକ ଭ୍ରଷ୍ଟ,ବର୍ବର ।

ଜ୍ଞାନ ହରା ହୋଇ ପଥ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଉ

ଜଲ୍ହାଦ ପଣେ ଉର୍ବର ।

ସ୍ନିଗ୍ଧତା ସତ୍ୟତା ଆତ୍ମ ଉଦାରତା

ନଷ୍ଟ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରିଦେଉ ।

ଉଗ୍ରତା ପଣରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହରା ହୋଇ

ମଣିଷତ୍ୱ ମାରିଦେଉ ।

କ୍ଷଣିକ କୋପରେ ନିଜେ ଜଳିଯାଉ

ଅନ୍ୟକୁ ବି ଜାଳିଦେଉ ।

ଜାଳି ଜଳି ଶେଷେ ସର୍ବହରା ହୋଇ

ନିଃସଙ୍ଗ ପାଲଟି ଯାଉ ।

ସତ୍ୟ,ଶାନ୍ତି,ଦୟା,କ୍ଷମା ଆଚରଣ

ଦୂରେଇ ଦୂରେଇ ଯାଏ ।

ମଣିଷ ରୂପଟି ଅମଣିଷ ପଣେ

ଭାଙ୍ଗି ଚୁର୍ମାର ହୁଏ ।

ତୋ'ଧୂଆଁ ବାଣରେ ଚନ୍ଦନ ବଣରେ

ମଶାଣିରେ ଲାଗେ ନିଆଁ ।

ସର୍ପ ଦଂଶନଠୁ ଅଧିକ ବିଷାକ୍ତ

ହୋଇଯାଏ ଏ ଦୁନିଆଁ ।

ନିରୀହ ନମ୍ରତା ବ୍ୟଥାରେ ବ୍ୟଥାରେ

ସନ୍ତ୍ରାସ, ଲଜ୍ଜିତ ହୁଏ ।

ତୋ' ଉଦ୍ଧାମତାର ସକ୍ରିୟ ଶୀକାର

ଅପଲକେ ହୋଇଯାଏ ।

ହେ ଔଦ୍ଧତ୍ୟ,ତୁହି ଥମିଯା' ଶଙ୍କିଯା'

ସୀମାରେ ସୀମାରେ ରୁହ ।

ଶୈଶବ ପଣରେ ସମୀଚୀନ ରହି

ବଦାନ୍ୟ ଭାସ୍ୱର ହୁଅ ।

ବିଧାତା ଆଖିରେ କ୍ଷମାର ନିର୍ଝର

ତୋ'ପାଇଁ ବି ଝରିଯିବ ।

ନମ୍ରତା ପଣର ନିଆରା ଲକ୍ଷଣ

ହୋଇପାରେ ଆବିର୍ଭାବ ।