ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା,ତୁମେ ସ୍ୱାଭିମାନୀ

ହେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା !

ତୁମେ ହଜିଗଲ

ଆକସ୍ମିକ ଆକ୍ରମଣେ ।

ସେଇ ଆକ୍ରମଣ

ଆଉ କା'ନଥିଲା

ଥିଲା ସମୟର ଜାଣେ ।

ସମୟ କହିଲା

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତା'ର

ହେଲି ନିଜେ ନିରୁପାୟ ।

ରହିଲି ନୀରବ

କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ

ହେଲି ନି ମୁଁ ହତୋତ୍ସାହ ।

ଖୋଜିଲି ଖୋଜିଲି

ହଜିଲି ହଜିଲି

ଭାବିଲି ଭାବିଲି କେତେ ।

ଡାକିଲି,ଡାକିଲି

ସ୍ୱପ୍ନିଲି,ସ୍ୱପ୍ନିଲି

ଜାଣିଲି ମୋ ନିଜ ମତେ ।

ତୁମେ ହଜି ନାହଁ,

ତୁମେ ଲିଭି ନାହଁ,

ତୁମେ ପରମ୍ପରା ଦାସୀ ।

କାହିଁକି ତୁମକୁ

ଦେବି ମୁଁ ଶିକୁଳି

ଭାବି ମୋ' ମନ ମାନସୀ !

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା,ତୁମେ

ବଞ୍ଚି ରୁହ ତୁମ

ଚନ୍ଦ୍ର ମଉଳି ଆଶାରେ ।

ଅନୁମତି ଦିଅ

ହଜିବି ହଜିବି

ମଜ୍ଜିବି ମୁଁ ତୁମ ସୁରେ ।

ନରମି ନରମି

ସକାଳ ସୁରୂଜ

ତୁମରି ଗଭାରେ ଫୁଟୁ ।

ସୁନେଲି ଓଢଣୀ

ମଣ୍ଡୁ ତୁମ ବେଣୀ

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ଚହଟୁ ।

ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କର

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ବିମ୍ବ ଦେଖି

ହୁଅ ନାଇଁ ହୀନିମାନୀ ।

ଏବେ ବି ଆମରି

ତୁମେ ସ୍ୱାଭିମାନ

ନିଜେ ତୁମେ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ।

ତୁମ ଲୁହ ତୁମେ

ସାଇତି ରଖିଥା

ତୁମ ଦୁଇ ନୟନରେ ।

ମୋ'ଲୁହକୁ ମୋର

ତର୍ପଣ କରିବି

ନୂତନ ଭାର୍ଗବୀ ନୀରେ ।

ତୁମେ ସେ ଭାର୍ଗବୀ,

ଯୋଗିନୀ ଜାହ୍ନବୀ

ଗଙ୍ଗା ଠାରୁ ଗରିୟସୀ ।

ବଞ୍ଚି ରହିଥାଅ

ବଞ୍ଚାଇକି ରୁହ

ପୁଣ୍ୟତୋୟା ପ୍ରେୟସୀ ।

ହେ ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କ

ଥରେ ଚାହିଁ ଦେଖ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ନୟନକୁ ।

ଗର୍ଜୁଛି ଜର୍ଜରେ

ନିର୍ମମ ପ୍ରହାରେ

ଫେରିନି ସେ ତା'ପଛକୁ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ହୀନ

ଅର୍କ କ୍ଷେତ୍ର କାହିଁ !

କାହିଁ ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ?

ଉଭୟଙ୍କୁ ମୋର

କୋଟି ନମସ୍କାର

ହେ ମୋର ମାଟି ସୌରଭ !