ପିତା ଈଶ୍ୱର

ଛୋଟବେଳେ ପିଲା ଚାଲିବା ଶିଖଇ

ବାପାଙ୍କର ହାତ ଧରି

ସେହି ବାପା ଯେବେ ବୃଦ୍ଧା ହୋଇଯାଏ

ସନ୍ତାନ ସାଜଇ ସିରି ।

ପିତାଙ୍କର ଋଣ କିଏ ସେ ସୁଝିଛି

ପରିବକି ସୁଝି କୁହ

କିଏସେ କହିବ ସନ୍ତାନ ସୁଖରେ

କେତେ ସେ ପିଅନ୍ତି ଲୁହ ।

ଉପରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଖେଳୁଥିଲେ ପିତା

ପିଲାଟି ଯାଏନି ଡରି

ଆହୁରି ଖୁସିରେ ହସୁଥାଏ ସିଏ

କିସୁନ୍ଦର କିରି କିରି ।

ଜାଣିଥାଏ ସିଏ ପିତା ଥାଉଁ ଥାଉଁ

ଯିବନାହିଁ ନାହଁ ତଳେ 

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଥାଏ ସ୍ଥାନ ସେ ପାଇବ

ପିତାଙ୍କର ପୁଣ୍ୟ କୋଳେ ।

ସବୁରି କୋହକୁ ଛାତିରେ ଚାପିକି

ସନ୍ତାନକୁ ଖୁସି ଦିଏ

ବୃଦ୍ଧା ଅଵସ୍ଥାରେ ସନ୍ତାନ ସେବାଟା

ପାଇବାକୁ ଆଶା ଥାଏ ।

ପିଲାବେଳେ ଯଦି ତୁମ ପିତାମାତା

ଛାଡ଼ନ୍ତିନି ଶିଶୁଶ୍ରମେ

କେମିତି ଭାବୁଛ ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମେ

ରଖିବାକୁ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ।

ତୁମ ପରଶରେ ଜୀବନ ତାଙ୍କର

ଖୁସିରେ ଯେ ସରିଯିବ

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ କଥା ଭାବିଲେ ସେମାନେ

ଆତ୍ମା ତାଙ୍କ ଛାଡିଯିବ ।

ଛାଡିଦିଅ ନାହିଁ ହାତକୁ ତାଙ୍କର

ତାଙ୍କ ଶେଷ ଅବସ୍ଥାରେ

ସେମାନେ ଅଟନ୍ତି ଆମରି ଈଶ୍ୱର

ଆମ ଘର ମନ୍ଦିରରେ ।

ତାଙ୍କରି ସେବାରେ ଦିନ କଟିଯାଉ

ସେହିତ ମହତ କାମ

ଆମ ତୁଣ୍ଡେ ସଦା ରହି ଯାଇଥାଉ

ପିତା ମାତାଙ୍କର ନାମ ।