ନିଦାଘର ମାୟା

ବସନ୍ତର କୁଞ୍ଜେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳି

ଫଗୁଣ ଗଲାଣି ଚାଲି

ଅବିରର ରଙ୍ଗ ଫିକା ପଡ଼ିଆସେ

ଫିକା ପଡ଼ିଆସେ ହୋଲି ।

ହାତ ଠାରି ଡାକେ ଚଇତି ପବନ

କାଳ ବୈଶାଖୀକୁ ଧିରେ

ମୃଦୁ ମଲୟତ ବଇଶାଖୀ ସାଜି

ବହୁଅଛି ଖରତରେ ।

ଜଳୁଛି ଧରଣୀ ଜଳୁଛି ଆକାଶ

ଜଳୁଛି ଗହନ ବନ

ଆପଣାର ଲୋକେ ଦୁଃଖ ଦେଲେ ଯେହ୍ନେ

ଜଳି ପୋଡ଼ିଯାଏ ମନ ।

ନିଦାଘର ଖରା ଶୋଷିନିଏ ଧରା

ନଈ, ନାଳ,କୂପ,ସର

ପାହାଡ଼ ରୁକ୍ଷ ଛାତି ତଳୁ ଝରେ

ଅମୃତର ଛୋଟ ଝର ।

ବରଷା ରୂପରେ ଦେଇଥାଏ ଭେଟି

ଜଗତ ଜୀବନ ଜଳ

ସଂସାରର ବ୍ୟଥା ଧୋଇ ଦେଇଥାଏ

ଆଣିଦେଇ ବର୍ଷାକାଳ ।

◆ କଣ୍ଡୁରୀ ଚରଣ ରାଉତ