ନିର୍ବାକ ବିବେକ

ଅଛି କାହିଁ ସେଇ ଭାବ,

ଅଛି କାହିଁ ସେଇ ଭକ୍ତି,

କାହିଁ ଗଲା ସେ ମଧୁର ଭାଷା,

ସେଇ ଭାବ ପ୍ରବଣତା ?

ସବୁ ତ ଯାଇଛି ଚାଲି,

ଅଛି ଖାଲି ଭାବ ର ଅଭାବ,

ଭକ୍ତି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା,

ଭାଷାରେ କଟାକ୍ଷ ଆଉ

ବିବର୍ଣ୍ଣ ସଭ୍ୟତା ।

ଚାରିଆଡେ ଅଛି ଖାଲି

ଶୂନ୍ୟର ଅସ୍ତିତ୍ୱ, ବର୍ବର ଶୂନ୍ୟତା ।

ଅସଂଲଗ୍ନ ଅମାନବିକତା ।

ମମତା ଖୋଜିଲେ ମିଳେ

ମଶାଣିର ଫୁଲ ।

ବନ୍ଧନ ଯୋଡିଲେ ହୁଏ

କଙ୍କର, ଧୂସର ।

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ ଗୋଧୂଳି ନାହିଁ ଆଉ,

ନାହିଁ ସେଇ ସୁନେଲି ସକାଳ ।

ହାହାକାର,ଖାଲି ହାହାକାର ।

ଅବାସ୍ତବ ରକ୍ତିମ ଗୋଲାପ,

ରଙ୍ଗ ଥାଇ ବାସ ହରା,

ବାସ ଥାଇ ବିଷ ଭରା ।

ସବୁ ଥାଇ କିଛି ନାହିଁ,ସତେ

ଏକ ବେବଶ ସାହାରା ।

କପଟ ଓ ଛଳନା ରେ

ଜର୍ଜର ମୁଁ, ସଦ୍ୟ ନିଷ୍ପେସିତ ।

ଆକ୍ରମଣ କରେ ମୋତେ

ଅହର୍ନିଶ ,ପ୍ରତି ଟି ପାଦରେ

ପ୍ରତାରଣା ଆଉ ନିଷ୍ଠୁରତା ।

ତଥାପି ବଞ୍ଚିଛି,

ବଂଚି ମୁଁ ଚାଲିଛି ।

ଚାଲିଥିବି,ବଂଚି ଚାଲିଥିବି ।

ଥିବାଯାଏ ଏ ଦେହରେ

ମାନବୀୟ ଧୂଳି କଣା,

ସତ୍ୟର ପ୍ରବାହ ।

ସାଥି ମୋର ସେଇ

ନିର୍ବିକାର, ନିର୍ଲିପ୍ତତା ।

ନିଃଶୂନ୍ ବେଳାର ସାଥି

ନିର୍ବାକ ବିବେକ ।