ବର୍ଷା ଓ ଶରତ

ଅବେଳରେ ଫେରି ଆସିଛି ବରଷା

ଯାଇଥିଲା କେଣେ ରୁଷି

ଭିଜାଇ ଦେବ ସେ ତନୁ ମନ ପ୍ରାଣ

ବାଣ୍ଟିବ କେତେ ଯେ ଖୁସି I

ଶରତ ଆକାଶେ ବାଦଲ ଘୋଟିଛି

ମୁହଁ ଲୁଚାଇଛି ଜହ୍ନ

ସଂଧ୍ୟାର ଓଠରେ ଜହ୍ନିଫୁଲ ହସ

ଉଚ୍ଚାଟିତ କରେ ମନ I

ରଜନୀଗନ୍ଧା ତା ସୁବାସ ବାଣ୍ଟୁଛି

ମନରେ ଜାଳୁଛି ନିଆଁ

କୃପଣ କାହିଁକି ହେଉଛି ବରଷା

ଦିଏନାହିଁ ପ୍ରୀତିଛୁଆଁ I

ଆଖିରେ ଆଖିରେ ସପନ ଭରିଛି

ଅନ୍ତରୁ ଲିଭିଛି କୋହ

ଯେଉଁଆଡେ ଚାହେଁ ସିଆଡେ ଦିଶୁଛି

ବର୍ଷାର ନହୁଲି ମୁହଁ I