ଚିର ସୁନ୍ଦରୀ

ପଦ୍ମଚରଣ ପଟ୍ଟନାୟକ

ନୁହଁ ତୁମ୍ଭେ ପଲକର ପରାଣର ଦ୍ରୋହ ଗୋ,

ନୁହଁ ତୁମ୍ଭେ କ୍ଷଣିକର ଉନ୍ମାଦନା ମୋହ ଗୋ ।

ନୁହଁ ତୁମ୍ଭେ ବସନ୍ତର ମୋହନ ବିଳାସ,

ନୁହଁ ତୁମ୍ଭେ ନନ୍ଦନର ମଳୟ ନିଶ୍ବାସ ।

ନୁହଁ ତ ଶ୍ରାବଣ ଘନେ ଚପଳାର ସରି,

ଶାରଦ ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଧୌତ ଗଗନର ପରି ।

ଫୁଲର ସୌରଭ ନୁହଁ ସଙ୍ଗୀତର ତାନ,

ନିଶାର ସ୍ବପନ ନୁହଁ ଯୌବନର ପ୍ରାଣ ।

କୁସୁମ ବନ୍ଧନ ନୁହଁ ଉଷାର ଆଲୋକ,

ଦିନକର ମାୟା ନୁହଁ ନୟନ ପୁଲକ ।

ନୁହଁ ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ମୃଣ୍ମୟୀ ପ୍ରତିମା,

କାଳେ କାଳେ ନ ରାଜିବ ତୁମ୍ଭର ମହିମା ।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ରୂପ ତୃଷ୍ଣା ପରାଜୟ କରି,

ଅମର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟେ ରାଜ ହେ ଚିର ସୁନ୍ଦରୀ !

ନୟନର କ୍ଷୁଦ୍ର ରାଜ୍ୟ ଲଂଘି କୁତୂହଳେ,

ଆନନ୍ଦେ ବିହର ଆପେ ମାନବ ଅନ୍ତରେ ।

ବିଧି ସୃଷ୍ଟି ଶିଳ୍ପକଳା ପୁରୁଷର ପୂଜା,

ପାଇ ବଡ଼ ଦିନେ ଦିନେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତନୁଜା ।

ମାନବ ଅନ୍ତରେ ରାଜି ହୁଅ ବିଶ୍ବମୟ,

ଢାଳ ହେ ଅମିୟ କେବେ ଘଟାଅ ପ୍ରଳୟ ।

ପ୍ରଳୟ ପୟୋଧି ଜଳେ ପଦ୍ମରୂପ ଧରି,

ଅଭୟ ଆଶ୍ବାସ ସୁଧା ଦିଅ ବିଶ୍ବଭରି ।

ବାହୁର ବନ୍ଧନ ପାଶ ନୟନ ମିଳନେ,

କି ଅପୂର୍ବ ଲୀଳା ଆଣ ଜଗତ ଜୀବନେ ।

ଶୋଭାର ଶାନ୍ତିର ଦ୍ବାର ଦିଅ ହେ ଫିଟାଇ,

ଜଗତେ ଜଗତଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆଣ ହେ ବନ୍ଦାଇ ।

କେତେ କବି, କେତେ ଶିଳ୍ପୀ, କେତେ ଚିତ୍ରକର,

ପଦ ତଳେ ଘେନି ପୂଜାର ସମ୍ଭାର ।

ସମାପ୍ତ