କରୁଣାମୟ ହେ

କରୁଣାମୟ ହେ କରୁଣାକର ତୁ

ତୋ ହୃଦ କରୁଣା ସାଗର ,

ସେ କରୁଣା ଯାର ହୃଦୟ ପାଇଛି

ହୃଦୟ ହୁଏ ତା ଭାସ୍କର ।

ତୁମ୍ଭ ଲୀଳାଖେଳା କରୁଣାରେ କେତେ

ନିତି ମୁଁ ଭାବୁଛି ଅନ୍ତରେ

ସେ କରୁଣା ପାଇ ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇ

ଜୀବନ ଯାଆନ୍ତା ଅଚିରେ ।

ଲୋଡେ ନାହିଁ ମଣି ମାଣିକ୍ୟର ଖଣି

ଲୋଡେ ମୁହିଁ ଶ୍ରୀ ମୁଖ ବାଣୀ

ସେ ମୁଖ ବାଣୀରେ ଅମୃତ ଆସ୍ଵାଦ

ପିଉଥାନ୍ତି ମୁଁ ସବୁ ଜାଣି ।

ଦୟାକର ଦୟା ମୟ ହେ ଠାକୁର

ନିର୍ଦ୍ଦୟ କାହିଁକି ମୋଠାରେ

ପତିତପାବନ ବୋଲି ତୁମ୍ଭ ନେତ

ଉଡୁଛି ତ ଦୟା ପାଇଁ ରେ ।

ସଂସାରର ସୁଖ ହେଲିଣି ବିମୁଖ

ମାୟା ମରିଚିକା ଦେଖୁଛି

କରିଦିଅ ମୋତେ ନୟନରେ ଶୁଦ୍ଧ

ବୁଝିବି ମୋ ଦୁଃଖ ଯାଉଛି ।

ନିଜ ଆଇନାରେ ଦେଖୁଛି ନିଜକୁ

କେତେ ଅପରାଧ କରିଛି

କେଉଁ ରୂପେ ଦେଲ ଏତେ ଛନ୍ଦ ପ୍ରଭୁ

ଅକୃପା କାରଣ ହେଉଛି ।

ଆକାଶରେ ଜହ୍ନ ଜୋଛନା ଭରିଛ

କହିବ କେକଲା କଳଙ୍କ

ସୂରୁଜ ଉତ୍ତାପେ ଧରଣୀ ଧରିଛ

ପଦ୍ମ ଦଳେ କାହିଁକି ପଙ୍କ ।

ମାୟା ମୋହ ଦେଇ ରହିଛ ଦୂରରେ

ପାରୁନାହିଁ ତୁମକୁ ଜାଣି

ଆତ୍ମାର ଡାକକି ଶୁଭେନା ତୁମକୁ

ବୁଝୁ ନାହିଁ ମୁଁ ତୁମ ଠାଣି ।

ଲୋତକର ସୀମା ବହେ ନିରନ୍ତର ,

ବେଦନା ହୃଦୟ ଅନ୍ତର

ଏତିକି ମାଗୁଣି କରୁଛି ମିନତି ,

ତୋ ଚରଣେ ଗତି ମୋହର ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା