ଧୂସର ପୃଥିବୀ

ମୁଁ ଈଶ୍ବର କହୁଛି ,

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ ଯେ ଏ ସୁନ୍ଦର ପୃଥିବୀର,

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ ଯେ ଏ ଜୀବ ଜଗତର ,

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ ଯେ ଏ ମାନବ ସମାଜର,

ସନ୍ତାନ ଭାବେ, ମଣିଷ ହିଁ ଧରାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଉପହାର ।

ସୃଷ୍ଟି କରିଛି ମୁହିଁ , ତୁମକୁ ହେ ମାନବ,

ସବୁଜ ବନାନୀ, ଚିରସ୍ରୋତା ନଦୀ, ହ୍ରଦ,

କାନନେ, କାନନେ ଭରିଛି ସୁଗନ୍ଧିତ କୁସୁମ,

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ ଯେ ଏ ବିଶାଳ ଗଗନ, ସାଗରର,

ରକ୍ଷକ ତୁ ଯେ ରେ ଅବୋଧ ମାନବ, ଏ ସୁନ୍ଦର ପୃଥିବୀର ।

ଧରା ଆଜି ତୋ ହସ୍ତେ ହୁଏ ତିରସ୍କୃତ,

ଅପରୂପା ଧରା ଆଜି ହୋଇଛି ଶ୍ରୀହୀନ,

ଚିରସ୍ରୋତା ନଦ, ନଦୀ ହୋଇଛି ମରୁ ଝର,

ଧୂଆଁ, ଧୂଳି ସ୍ପର୍ଶେ ସବୁଜିମା ପାଲଟିଛି ଧୂସର ,

ସ୍ବାର୍ଥ, ଅହଂ, ଲୋଭେ ହୋଇ ତୁ ମଦମତ୍ତ ,

ରକ୍ଷକ ରୁ ସାଜିଛୁ ଆଜି ତୁ ଯେ ଭକ୍ଷକ,

ଜୀବନ ପାଇଁ ଜୀବନ ଯେ କରେ ହାହାକାର ,

ଆପଣା ହସ୍ତେ ନିଜ ଜିହ୍ଵା ଛେଦି, ବରଣ କରିଛୁ ନିଜ ସର୍ବନାଶ ।