କବି ବନାମ୍ କବିତା

କବି ଓ କବିତା ,ପିତା ଓ ବନିତା

ଜଣେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ

ଅନ୍ୟଟି କିରଣ ବନ୍ୟା ।

କବି ନୁହେଁ ସତ, ଶକ୍ତିର ଆଧାର

କିନ୍ତୁ,ତା' ହୃଦୟ

ଶୀତଳ ଜହ୍ନ ଜୋଛନା ।

ଜହ୍ନ ଦେହେ ସିନା କଙ୍କର କଳଙ୍କ

ଜୋଛନାରେ ତା'ର

ମୃଦୁ ମଧୁର ପରଶ ।

କବିତା ସେପରି ଅଭ୍ର ଅଭିସାରୀ

ନମ୍ର ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା

ସାଧନାର ସୁଧା ରସ ।

ସାଗରରେ ସିନା ବାତ୍ୟା ବିପର୍ଯ୍ୟୟ

ସାଗର ଓ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

ଜଣେ ପିତା ଜଣେ କନ୍ୟା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ କବିତା ଦୁଲାରୀ

ଅମ୍ଳାନ ଅପର୍ଣ୍ଣା

ଜଗତରେ ସିଏ ଧନ୍ୟା ।

କବିର କବିତ୍ୱ ବେଦନା ପ୍ରସୂତ

ଝଞ୍ଜାରେ ଝଙ୍କୃତ

ଅମୃତ ମାନସୀ କନ୍ୟା ।

ଭୁବନେ ଭୁବନେ ସପନେ ସପନେ

କଳ୍ପନା ରାଇଜ

ରମ୍ୟ,ରୂପସୀ,ଅନନ୍ୟା ।

କବି ମୁନି କଣ୍ୱ କବିତା ତା'ଭୃଣ

କାବ୍ୟ ଝର ହୋଇ

କବିତା ଶର୍ମିଷ୍ଠା ହୁଏ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ଥାଇବି ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଚେତନା

ସୁର,ତାଳ, ଲୟେ

ଛନ୍ଦିହୋଇ ବହିଯାଏ ।

ସ୍ବପ୍ନ ରାଇଜର କଳ୍ପ ମାନସରୁ

କଳ୍ପ ବଟ ବୃକ୍ଷ

ପୁଣ୍ୟର ପ୍ରସାଦ ପରି ।

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ ସୁରରେ ସୁରରେ

ରଚି ରଚି ଯାଏ

ସଂସ୍କାର ପାଖୁଡା ଧରି ।

କବି ମହନୀୟ କାବ୍ୟ କମନୀୟ

କବିର କଳ୍ପନା

କବିତାର ରୂପ ନେଇ ।

ଜଣେ ନଈ ହେଲେ ଆନଟି ତା'ସ୍ରୋତ

ବହି ବହି ଯାଏ

କାବ୍ୟର କଲ୍ୟାଣୀ ହୋଇ ।

ହେ କବି,ଅମର ସୃଜନୀ ତୁମର

ଅମ୍ଳାନ ଭାସ୍ୱର

ତୁମରି ବଳିଷ୍ଠ ଲେଖା ।

ଲାଜକୁଳୀ ପରି ନଇଁ ନଇଁ ଚିତ୍ରେ

ନୂଆ ସକାଳର

ଚିରନ୍ତନ ଭାଗ୍ୟରେଖା ।

ମୋ'ପାଇଁ ନମସ୍ୟ,ଯଶସ୍ୱୀ ଅବଶ୍ୟ

କବି ଓ କବିତା

ପ୍ରାଣ,ଆଉ ପ୍ରାଣ ବିନ୍ଦୁ ।

ତାଙ୍କରି ପ୍ରୀତିରେ ତାଙ୍କରି ଭିତ୍ତିରେ

ଜଳିବ ଜଳିବ

ମୋ'ଶେଷ ଜୀବନ ବିନ୍ଦୁ ।