ହେ ପ୍ରଭୁ, ବିଧାନ କରତା

ଜୀବନର ତୃତୀୟ ପାଖୁଡା,

ବିତିଗଲା,

ବିତି ସରିଗଲା ।

ଅବଶିଷ୍ଟ ଚତୁର୍ଥ ସାରଣୀ,

ତୁମଠାରେ,

ସମର୍ପିତ ହେଲା ।

ମନା ନାହିଁ, ସର୍ବାଗ୍ରେ ଈଶ୍ୱର,

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା,

ସୃଷ୍ଟିର ନିୟନ୍ତା ।

ମୋ'ପାଇଁକି ତୁମେ ମୋ'ସର୍ବସ୍ବ,

ଜାଣେନା ମୁଁ,

ଯଥା କି ଅଯଥା ।

ତୁମ ପାଇଁ ବାଇଶି ପାହାଚ,

ମୋ'ପାଇଁକି,

ମାତ୍ର ଚାରିଗୋଟି ।

କେଇଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅଛି ବାକି,

ଲୋଡ଼ା ହେବ,

କେଇ ଖଣ୍ଡ କାଠ।

ତୁମ ପାଇଁ ଷାଠିଏ ପଉଟି,

ମୋ' ଉଦରେ,

କ୍ଷୁଧାର ଜ୍ବଳନ ।

ତୁମ ଆଗେ ସଞ୍ଜବତୀ ଜଳେ

ମୋ' ଦୁଆରେ

ଆଲୁଅ ସପନ ।

ନଭଶ୍ଚୁମ୍ବୀ ତୁମ ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର,

ଚାଳ ଖଣ୍ଡେ,

ମୋ' କପାଳେ କାହିଁ !

ଅଛି ତୁମ ରତ୍ନ ସିଂହାସନ,

ମୋ'ପାଇଁକି,

ଭୁମି ଶେଯ ନାହିଁ ।

ଆହେ ପ୍ରଭୁ,ବିଧାନ କରତା,

ଅଦଭୁତ,

ତୁମରି ବିଧାନ ।

କେତେ କର ପାତର ଅନ୍ତର,

ଜାଣି ଶୁଣି,

ମୁଁ ତୁମ ସନ୍ତାନ ।

କୁହ ତେବେ କିବା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ

ସାମ୍ୟବାଦ,

ମାନବେ ମାନବେ !

ଚାଲିଥାଉ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ପଣ

ବଞ୍ଚେ ମୁହିଁ

ଅଭାବେ ଅଭାବେ ।