ପ୍ରୀତିପର୍ଣ୍ଣା

ପ୍ରିୟତମା ତୁମେ ପ୍ରୀତିପର୍ଣ୍ଣା ମୋର

ଭୁଲିବା ସାମଗ୍ରୀ ନୁହଁ ,

ଦୋଷ ତ କରିନି କାହିଁକି ତାହେଲେ

ଅଭିମାନେ କଥା କୁହ !

ଅଭିମାନ ତୁମ ମାନ ଠୁ ଅଧିକ

କଣେଇ କଣେଇ ହସେ ।

ସେ ହସରେ ଥାଏ ଦରଦୀ ପୀରତି

ଗୋଲାପୀ ଗୋଲାପୀ ବାସେ ।

ଗୋଲାପରେ ସିନା ଗୋଲାପୀ ପାଖୁଡା

ତୁମ ପାଖୁଡା ସୁକାନ୍ତି ।

ପ୍ରୀତିର କଣିକା ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ

ଚୁରି ଚୁରି ହସୁଥା'ନ୍ତି ।

ଅଭିମାନ ତୁମ ଧରା ପଡ଼ିଯାଏ

ସ୍ନିଗ ଓଠର ଧାରେ ।

ରାଗ ଲୁଚିଯାଇ ଅନୁରାଗ ଭାସେ

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ଅଧରରେ ।

ସକାଳେ ସୁରୁଜ ସୁନେଲି ମୁରୁଜ

ସଞ୍ଜରେ ସଞ୍ଜ ସଳିତା ।

ମୋ'ପ୍ରାଣ ସ୍ପନ୍ଦନ ପରାଗ ରେଣୁରେ

ସତେକି ଗଜ ମୁକୁତା !

ଆଖି ବି ତୁମର ଅତି ମୋ' ନିଜର

ଲୁଚେଇ ପରାଗ ଛିଞ୍ଚେ ।

ମୋ'ପ୍ରେମ ଇସାରା ତା'ପ୍ରିୟ ସାହାରା

ତା'ପୁଲକେ ସିଏ ବଞ୍ଚେ ।

ଅଭିମାନ ଆଉ କର ନାହିଁ ପ୍ରିୟା

କଲେ,ହେବ ପରାଜିତ ।

ସେମିତି ବି ତୁମେ ଅଭିମାନ ବିନା

ଫୁଟି ହସ ସୁଲଳିତ ।

ପ୍ରୀତିପର୍ଣ୍ଣା ତୁମେ ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ

ଆହୁରି ମହକି ଯାଅ ।

ଅଭିମାନ ନୁହେଁ ମହକିବା ପାଇଁ

ଇର୍ଷା ସଉତୁଣୀ ହୁଅ ।

ତୁମେ ତ ଈଶ୍ୱରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାରୀ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦାନ ।

ଇର୍ଷା ତୁମରି ଅତୃପ୍ତ ଅଇରୀ

ତୁମେ ଦିବ୍ୟ,ସିଏ ହୀନ ।

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ଆଶାବରୀ ତୁମେ

ଲଜ୍ଜାରେ ଲାବଣ୍ୟବତୀ ।

କର୍ମରେ ଧର୍ମରେ ସ୍ନେହ ସୁହାସିନୀ

ଅମରାବତୀର ପ୍ରୀତି ।

ନାରୀ ତୁମେ ନମ୍ର ନୟନର ତାରା

ତ୍ୟାଗର ଜାହ୍ନବୀ ଜହ୍ନ ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବୋଧର ସୁଗମ ସଙ୍ଗୀତ

ନମସ୍ୟ ତୁମ ଜନମ ।