କବି ଲେଖନୀର ଫୁଲଟିଏ ମୁହିଁ

କବି ଲେଖନୀର

ଫୁଲ ଟିଏ ମୁହିଁ

ସରମି ଯାଏ ଲେଖାରେ ।

ତା'ହାତ ତୁଳୀର

ମୃଦୁ ପରଶରେ

ନରମି ଛପେ ମନରେ ।

ମଉଳା ହେଲେବି,

ଚନ୍ଦ୍ରମା ମନରେ

ସଜ ଫୁଟା ନୀଳ କଇଁ ।

ଫଟା ବଇଁଶୀ ଟା

ତୁମ ଓଠ ଧାରେ

ଚୁମେ ସାତ ସୁର ଦେଇ ।

ମୋ'କବିତା କୋଳେ

ଫୁଲ ଖାଲି ନୁହଁ

ନୀରବ ଓଠ ଇସାରା ।

ବଉଳ ବାସ୍ନା ବି

ଫିକା ପଡିଯିବ

ପ୍ରୀତି ମହକ ଅସରା ।

ରହିଛ ଗୋ ପ୍ରିୟା

ରହିଥିବ ତୁମେ

ମୋ' ତୁଳୀ,ମୋ'ହୃଦୟରେ ।

ଝାଉଁଳିବାକୁ ମୁଁ

ଦେବି ନାହିଁ କେବେ

ଅଙ୍କ ଅଙ୍କିବି ଆଖିରେ ।

ସତ କହିଲ ଗୋ

ନୀଳ କଇଁ ମୋର

ମୋ'ଜୀବନେ ଆସିଗଲ ।

ଗୋପନେ ଗୋପନେ

ଅଜଣତେ ମୋର

ହୃଦୟକୁ ଭିଜାଇଲ ।

କଇଁ କେବେ କ'ଣ

ମଉଳା ସପନେ

ହଜି ଲୁଚି,ହଜିଯାଏ ?

ହୃଦ ଆଇନାରେ

ଚୁମ୍ବନ ଚିବୁକେ

ସୁରଭି ସମର୍ପି ଦିଏ ।

ନାୟିକା ଗୋ ମୋର

ନୀଳ କଇଁ ତୁମେ

ମଲା ଜହ୍ନ କେବେ ନୁହଁ ।

ଜାଣେନା, ମୁଁ ତୁମ

ନାୟକ କି ନୁହେଁ

ତଥାପି ମୋ'ପ୍ରେମେ ରୁହ ।

ସେ ପ୍ରେମରେ ଅଛି

ଅଲିଭା ଆସକ୍ତି

ଅତ୍ମୀୟତା ଚିରନ୍ତନ ।

ଜହ୍ନ ଗୋ ମୋ'ର

ମୋ'ତୁଳୀ ପରଶେ

ହୃଦୟେ ଆସୁ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ଜହ୍ନ ଗୋ,ତୁମରି

ଜୋଛନା ହଜିନି

ହଜିବାକୁ ବି ଦେବିନି ।

ତୁମ ଇସାରାରେ

ତୁମକୁ ସଜାଇ

ତୁମ ମନ ନେବି କିଣି ।

ସୂଚାଇ ଦିଏ ଗୋ

ପ୍ରିୟ,ପ୍ରିୟତମ

ତୁମ ସରହତ ଇଏ ।

ନୀରବେ ନୀରବେ

ଜଣାଇ ଦିଏ ସେ

କେତେ ସତେ ଭଲ ପାଏ ।