ଫେରି ଆ ଫେରି ଆ ଧନ

ରୁଦ୍ଧ କାରାଗାର ମୋହର ଦପ୍ତର 

ନିତି ବସେ ହସେ ଅଙ୍କ କସେ 

ଅଦେଖା ନଗର ସପନ ସହର

ମନ ଉପବନେ ଭାରି ବାସେ ।

ଚାରି କାନ୍ଥ ପାରେ ସର୍ବ ଘରେ ଘରେ 

ଶାନ୍ତି ଅନ୍ୱେଷଣ ଚାଲିଛି 

ମୋହ ରୁଦ୍ଧ ଦ୍ୱାରେ କାହିଁ କେବେ ଥରେ

ପୁତ୍ର ପାଦ ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁଛି ? 

ପଥେ ଭିଡା ଭିଡି କେତେ ଧାଆଁ ଦୌଡି 

ଘର୍ଷଣ ଧର୍ଷଣ ସହି ପ୍ରାଣ

ସଫଳତା ଶିଡି ଯିବାପାଇଁ ମାଡି

ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଯା'ନ୍ତି ଆନ ରାଣ ।

କା ପାଇଁ ଧାଉଁଛ କଷଣ ସହୁଛ 

ଅଥୟ ନୟନ ବେନି ଖୋଲି

ପାଷାଣ ସାଜିଛ କିଏବା ବୁଝୁଛ

ଶିକ୍ଷିତ ମୁରୁଖ ଠାବ କଲି ।

ଯାନ୍ତ୍ରିକ ସାଜୁଛ ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗୁଛ

ପଣତେ ସାଉଣ୍ଟି ମରୁ ବାଲି

ନୈତିକ ଭୁଲୁଛ ନିଇତି ଖସୁଛି 

ଭାଷା ଅନାଦର ଖୋଲା ଖୋଲି ।

ନିଜ ଗାଆଁ ମାଟି ମା ହାତ ରୁଟି 

ନିସଂଜ୍ଞ ଲାଗଇ ତୋର ଦେହେ

ନିଜ କୂଳ ଜାତି ଐତିହ୍ୟ କିରତି 

ଭୁଲୁଛ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ମୋହେ ।

ଆହା ଔଡ ଧନ ପାଶୋରୁ ସେ ଦିନ 

ବୀର ପ୍ରସବିନୀ ମାଆ ତୋର

କଳିଙ୍ଗ ର ମାନ ଯଶ ଗୁଣଗାନ

କଳା କୀର୍ତି ଏଇ ଓଡିଆର ।

ଐତିହ୍ୟ କୋଣାର୍କ ଶିଳା ଦେହେ ଦେଖ

ଏ ଜାତି ସଂସ୍କୃତି କହେ କଥା

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଦୁଃଖ ଖୋଜେ ପୁତ୍ର ସୁଖ

ବେଳାଭୂମି ଛାତି ସହେ ବ୍ୟଥା ।

ଏ ମାଟିର ନୀର ଅଶୋକ ରୁଧିର 

ଚଣ୍ଡାଳ ରୁ କରି ଧର୍ମାଶୋକ

ସତ୍ୟ ଶାନ୍ତି ଧର୍ମ ଧ୍ୱଜା ଫରଫର

ଉଡାଇଛି ଧନ ବାରେ ଦେଖ ।

ଚେତନ ନିଦ୍ରାରେ କେତେ ଶୋଇବୁରେ

ଉଠ ଉଠ ବାରେ ଆର୍ଯ୍ୟ ପୁତ 

ଆତ୍ମ ସ୍ୱାର୍ଥ ପରେ ଜାତି ଶିଳା ଦେ'ରେ

ନ କରି ତୋହର ମଥା ନତ ।

ଏବେ ନ ଜାଗିଲେ ଏବେ ନ ତେଜିଲେ

କିସ ହେବ ବନ୍ଧ ବଢି ଧାରେ

କଥାରେ କହିଲେ କାମ ରେ ନକଲେ

କୂଳ ଭାସିଯିବ ବନ୍ୟା ନୀରେ ।

ଅନ୍ଧାର ରାତ୍ରି ରେ ପକ୍ଷୀ ଉଡିପାରେ

ବିଶ୍ୱାସ ଭରିଲେ ଦ୍ୱି-ଡେଣା ରେ 

ସେ ବିଶ୍ବାସ ଥରେ ନିଜେ ନିଜ ଠାରେ

ଅଙ୍କୁରିତ କର ହୃଦୟରେ ।

ସଂପ୍ଲୁତ ପରାଣେ ତୁଣି-ର ତୁ ଟାଣେ

ଶୀଖରେ ଥୋଇଦେ' ଜାତି କୀର୍ତ୍ତି 

ବିଶ୍ୱ କୋଣେ କୋଣେ ଭାଷା ମୈତ୍ରାୟଣେ

ଉଜ୍ଜୀବିତ କରି ଦେଶ ପ୍ରିତି ।

ବିଡମ୍ବିତ ସୁତ ନୁହେଁ ରେ ତୁ ପୁତ 

ବାଟ ହୁଡି ପର ଘରେ ପସୁ 

ସଂସ୍କୃତି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ କରି ପରାହତ 

ଫେରିଆ ଜନନୀ ତୋର ହସୁ ।

ଆଜି ନ ଚାହିଁଲେ ଆଖି ବୁଜିଦେଲେ

ଅନ୍ଧକାର ରାଜ୍ୟେ ହଜିଯିବୁ 

ଅରଣ୍ୟେ ରୋଦିଲେ କେ ଶୁଣିବ ଭଲେ

ଅକ୍ଷୟ ଯଶ ହରେଇବୁ ।

ଓଡିଆ ମହତ ମେରୁ ପରବତ 

ନିଶ୍ଚଳ ଯେତେ ବିଘ୍ନ ଆସୁ

ଆସ ସାରିପୁତ ଶାନ୍ତି ର କପୋତ

ନୂତନ ସୁରୁଜ ପୁଣି ହସୁ ।