ଉତ୍କଳ ଉର୍ମି ଅର୍କ ଶ୍ରୀ

ଶୀତ ସକାଳର ସୁନେଲି ଖରାରେ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ନଦୀ ତୀରେ,

ସିକ୍ତ ବାଲି ବେଳା ଉଙ୍କି ମାରୁଥିଲା

ଅର୍ଦ୍ଧ ନିମିଲିତ ସୁରେ ।

ଝାଉଁ ବଣେ ଗୀତ ଗାଇ ଯାଉଥିଲା

ସୁଲୁ ସୁଲୁ ଧୀର ବାଆ,

ଆଶାୟୀ ଅରୁଣ ହସି ହସି ଆସି

ଖୋଜୁଥିଲେ ନିଜ ରାହା ।

ରାମଚଣ୍ଡୀ ପୀଠ ମଙ୍ଗଳ ଧ୍ୱନୀରେ

ଶଙ୍ଖ ସୁରେ ମୁଖରିତ,

ସାଗର ଲହରୀ ଉଦ୍ ବେଳିତ ହୋଇ

ଖୋଜୁଥିଲା ତା'ଅତୀତ ।

ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ପ୍ରହରେ କୋଣାର୍କ କୋଳରେ

ଶୀତଅଂଶୁ ଶୟନ ପ୍ରାୟ,

ବେଳା ବକ୍ଷ ହସେ ପକ୍ଷୀର କୁଜନେ

ଛାଡି ରଜନୀ ନୀଳୟ ।

ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟେ ଆକାଶ ସାଗର

ମିଳନର ମଧୁରତା,

ନୀଳ ସାଗରର ନୀଳାମ୍ବୁ ଲହରୀ

ଝୁମି ଝୁମି କୁହେ କଥା ।

ମାହେନ୍ଦ୍ର ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ସତେକି ଗୁପତେ

ସପନ ସୁନ୍ଦରୀ ସାଜି,

ବଉଦ ଦେହରୁ କିଏ ଜଣେ ଆସି

ଛୁଉଁଥିଲା ବେଳା ରାଜି ।

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ପାଦେ ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ଶବ୍ଦେ

ଉଦ୍ବେଳିତ କଲା ମନ ।

କାନ୍ତି ବିମୋହିତ ଶୋଭାରେ ତାଆରି

ବେଳା ଭୂଇଁ ବି ବିଲୀନ ।

ପଢ଼ିଥିଲି ଦିନେ ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜଙ୍କ

ସୁକାବ୍ୟ ଲାବଣ୍ୟବତୀ ।

ସେ ଲାବଣ୍ୟ ନାରୀ ତୁଚ୍ଛ ମୁଁ ଭାବିଲି

ଦେଖି ତା'ଲାବଣ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ।

ପଚାରିଲି,"ଆଗୋ,ଦିବ୍ୟ ଦିବ୍ୟାଙ୍ଗନା

ପରିଚୟ ତୁମ କୁହ ।"

ନୀରବ ରହିଲା ତା' ଲୁହ କହିଲା

"ମୁଁ କୋଣାର୍କ ଭଗ୍ନ ଦେହ ।"

ଶିଳ୍ପୀ ସାଜି ଯିଏ ରଙ୍ଗ ଭରିଥିଲା

ତା'ଜୀବନ ଯୌବନରେ ।

ପ୍ରତାରଣା ଦେଇ ଛାଡି ଚାଲିଗଲା

ଜୀବନ ଅଧା ରାସ୍ତାରେ ।

ଆଗୋ ଭଗ୍ନ ଦେହୀ ଶିଳ୍ପୀ ମୁଁ ନୁହେଁ

ଅଭିନୟ ମୁଁ ଜାଣେନା ।

ନିଜ ପରିଚୟେ ରଙ୍ଗ ଭରିଦେବି

କରି ନବ୍ୟ ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା ।

ଭଗ୍ନ ଦେହୀ ସିନା ନଗ୍ନ ନୟନରେ

ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଶ୍ବାତୀ ଶ୍ରୀ ।

ଗର୍ବ ଗୌରବର ସୁ ଅଭିସାରିକା

ଉତ୍କଳ ଉର୍ମି ଅର୍କ ଶ୍ରୀ ।

ଆସ ଗୋ ସୁକେଶୀ ପ୍ରଶଂସା ଭୁୟସୀ

କୋଳେଇ ନେବି ତୁମକୁ ।

ମୋ'ସୂକ୍ଷ୍ମ ତୁଳୀରେ ରଙ୍ଗ ଭରିଦେବି

ଅଭିଶପ୍ତ କପାଳକୁ ।

କୋଣାର୍କ ହସିବ ହସି ହସାଇବ

ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ହେବେ ପ୍ରୀତ ।

ଦେବାଳୟ, ଦିବ୍ୟ ବେଳାଭୂମି ହେବ

ଶଙ୍ଖ ଧ୍ୱନୀ ମୁଖରିତ ।