କଳ୍ପ କୁମୁଦିନୀ

କବିଙ୍କୁ ସଭିଏଁ

ପ୍ରେମିକ କୁହନ୍ତି

ସତ ଅବା ମିଛ

କବିତା କହିବ ନିଜେ ।

କବି ପରା ଜଣେ

ଅପାରମ୍ପରିକ

କବିତା ଭିତରେ

ମାନବବାଦ ରେ ହଜେ !

ତା'ଆଖିରେ ସବୁ

ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଛି

ସୁନ୍ଦରୀ ସାଜିଛି

ତା' କବିତା ଶବ୍ଦ ରାଜି ।

ପଦରେ ପଦରେ

ଡେଣା ମେଲି ଦେଇ

ଉଡି ବୁଲେ ସିଏ

କଳ୍ପ କୁମୁଦିନି ସାଜି ।

କବିତା ତାହାରି

ଏକାନ୍ତ ଈଶ୍ୱରୀ

ଅସ୍ତ ରଙ୍ଗ ନୁହେଁ

ସଦା ସବୁଜିମା ଧାରା ।

ଅସ୍ତରେ ଅସ୍ତରେ

ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗରେ

ଆଗାମୀ ଆଶାର

ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ଭବ୍ୟ ଇସାରା ।

କବିଙ୍କ କବିତା

ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ

ବିପକ୍ଷ ବିନାଶୀ

ମିତ୍ରତା ସଉଧ ଗଢେ ।

ସେ ପ୍ରେମ ଅନନ୍ତ

ତା' ଧାରା ଶାଶ୍ୱତ

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରୀ

ଶାନ୍ତି,ମୈତ୍ରୀ,ପ୍ରୀତି ବାଢେ ।

ହେ ମୋ'ର କବିତା !

ଅସୀମ ତୋ' ସତ୍ତା

ଚିର ଯଉବନା

ରୂପ ନେଇ ଭାସି ଯାଅ ।

ମଣିଷ ମନର

ଧୂସର ମରୁରେ

ସବୁଜିମା ଦ୍ରୁମ

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଭରି ଦିଅ ।

ତାହେଲେ ଜାଣିବି

ପ୍ରେମ ମୋ' ସାର୍ଥକ

ସାତ୍ତ୍ଵିକ ସାରଥୀ

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ବାର୍ତ୍ତାବହ ।

ଯିଏ ଯାହା କହୁ

ମୋ' କବିତା କୋଳେ

ହଜି,ହଜୁଥିବି

ଚାଲିଥିବ ଲେଖା ସୁଅ ।