ଜନ୍ମଦିନ ତୁମେ ବିଚକ୍ଷଣ

ଜନ୍ମଦିନ, ତୁମେ ସୁକୃତ ଦାୟିନୀ

   ବରଷକେ ଥରେ ଆସ,

ଆସି କହିଯାଅ ଛଳରେ ମେଳରେ

   ପୁରିଲା ମାଣେ ବରଷ ।

ନିଜେ ହସି ହସି  ହସ ଦେଇଯାଅ

    ଉତ୍ସବର ରଙ୍ଗ ନେଇ ,

ଆଲୋକ ରୋଷଣି ସାଜି ଭୁଆସୁଣି

  ଖେଳନ୍ତି ଗେଲ୍ହେଇ ହୋଇ ।

କିଏ ବା ତୁମକୁ ନିଜ ଘରେ ଡାକେ

   କିଏ ଖୋଜେ ମନ୍ଦିରରେ,

ତୁମରି ସାଥିରେ ହସି ଖେଳି ମନ

   ଭରିଯାଏ ପୁଲକରେ ।

ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଭଉଁରୀ ଢେଉରେ

    ଚାରିଆଡ ମୁଖରିତ,

ତାଆରି ଭିତରେ ଥୋଇ ଦେଇଯାଅ

    ବାରତା ଏକ ଗୁପତ ।

ଗୁପତ ନୁହେଁ ସେ  ନିୟତି ସିଦ୍ଧାନ୍ତ

    ତୁମ ଆଗମନେ ସିଦ୍ଧ,

ଆୟୂଷରୁ ଏକ   ବରଷ ଲିଭିଲା

    ଆୟୂ ହୁଏ କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ।

ଜାଣି ବି ଅଜଣା  ମଣିଷ ତ କିଣା

    ବିଧାତାର ରଚନାରେ,

କିବା ଦୋଷ ତୁମ ହେ ଜନମ ଦିନ

   ବନ୍ଧା ନିଜ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ।

ଆସ ସିନା,ଧିରେ ଯାଅ ଅପସରି

   ହିସାବର ଖାତା ନେଇ,

ଜଗିଥାଏ ଯମ  କରିବ କରମ

   ଆୟୂ କାଟିଦେବା ପାଇଁ ।

ଦୀର୍ଘାୟୂ ହେଉ ବା ଅଳ୍ପାୟୂ ହେଉ 

    ସେଇ ନିୟମରେ ବନ୍ଧା,

ଏ ଛାର ମଣିଷ  କି ଅବା ଜାଣିବ

    ବିଧିର ଗୋଲକ ଧନ୍ଦା ।

ହସ ବି ନ ଥାଏ କାନ୍ଦ ବି ନ ଥାଏ

   ମୋ ପାଇଁ ଜନମ ଦିନେ,

ଗଣେନା ମୁଁ କେବେ ଜାଣେନା ମୁଁ କେବେ

    ବଞ୍ଚିଥାଏ ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ଏତିକି ଜାଣେ ମୁଁ ଜନମ ଲଭିଛି

   କିଛି ଦେଇଯିବା ପାଇଁ,

ଦେଇ ଦେଇ ଯିବି,ଦେଇ ଚାଲିଥିବି

   ତୁମକୁ ଦୋଷ ନ ଦେଇ ।

ଆସିଛି ମୁଁ ଏକା ଯିବି ବି ମୁଁ ଏକା

    ଛାଡିଯିବି ଇତିହାସ,

ସେଇ ଇତିହାସ ଦେଉଥିବ ହସ

   ନ ଥିବ ମୋ ଅବଶୋଷ ।

ହେ ଜନମ ଦିନ ତୁମେ ବିଚକ୍ଷଣ

    ଅଟଳ ତୁମ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ,

ସମୟର ତୁମେ ସ୍ୱୟଂ ପ୍ରତିନିଧି

   କୋଟି କୋଟି ଦଣ୍ଡବତ ।