ଆରଣ୍ୟକ

ଦିନ ବିତିଯାଏ

ଭେଟ ହୁଏନାହିଁ କେବେ ।

ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ରହି

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ନାହିଁ ଅନ୍ତ ।।

ନିଭୃତ ନିଦାଘେ

ରୁଦ୍ର ତାପରେ ଜଳେ ।

ତଥାପି ପାଏ ନି

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଶେଷ ଦିଗନ୍ତ ।।

ଏମିତି ପଥିକ

ମୁଁ ଜଣେ,ମରୁ ବେଳାରେ ।

ନ ଚାହିଁ ବି ସତେ

ବୃଥା ସ୍ବପ୍ନ କେତେ ଖୋଜେ ।।

ସେଇ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ

ମିଥ୍ୟା ଚକ୍ରବ୍ୟୁହେ ପଡି ।

ଅବାସ୍ତବ ସତ୍ୟ

ଅନୁସନ୍ଧାନରେ ହଜେ ।।

ମରୁ ମରୀଚିକା

ଅହର୍ନିଶ ଉଙ୍କି ମାରେ ।

ସେଠି ସବୁ ବାଲି

ତାତିଲା ନିଆଁର ବହ୍ନି ।।

ଏମିତି ବାଟୋଇ

ଜାଣି ବି ସେଇ ବହ୍ନିରେ ।

ଖୋଜି ବସେ ଖାଲି

ଅମା ଅନ୍ଧକାର ଅଗ୍ନି ।।

କାହିଁକି ତାହେଲେ

ପ୍ରତୀକ୍ଷାକୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିବି !

ନ ଥିବ ଯାହାର

ସତ୍ୟ,ଆଦି ଅବା ଅନ୍ତ !!

ଘୁର୍ଣ୍ଣି ବଳୟରେ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ମୁଁ ପଡିବି ।

କଣ୍ଟା ପରେ କଣ୍ଟା,

କଣ୍ଟକିତ ପଥ ପ୍ରାନ୍ତ ।।

ଜାଣି ଜାଣି ନିଜେ

କଣ୍ଟାରେ କଣ୍ଟାରେ କ୍ଷତ ।

ଲହୁ ଲୁହାଣ ରେ

ଅଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗରେ ରକ୍ତାକ୍ତ ।।

ତଥାପି ଅଦମ୍ୟ

ଆରଣ୍ୟକ ଅଭିଳାଷ ।

ଅରଣ୍ୟ ମୁଁ ନିଜେ

ମୃତ୍ୟୁ ଭୟେ ସନ୍ତ୍ରାସ ।।