ପ୍ରତିଭା

ପ୍ରତିଭା 

 

ଉତ୍କଳ ମାତାର ସନ୍ତାନ ମୁଁ ଅଟେ 

ନାହିଁ ତିଳେ ମୋର ଭୟ 

ଓଡ଼ିଆ ରକତ ଦେହେ ପ୍ରବାହିତ 

ହୋଇଛି ମୁଁ ବଜ୍ରମୟ । 

 

ତା କୋଳେ ଜନମି ସୁଖେ ମୁଁ ବଢିଛି 

ପିଇଛି ତା ସ୍ତନୁ କ୍ଷୀର 

ମୁଖେ ଦେଇ ମୋର ଦିବ୍ୟ ସୁଧାହାର 

କରିଛି ମୋତେ ସେ ବୀର । 

 

ତା ପାଣି ପବନେ ଖେଳି ବଢିଅଛି 

ମୁଁ ଅଟେ ଓଡ଼ିଆ ପୁଅ 

ମାନ ଅପମାନ ସବୁ ସେ ସହିଛି 

ତା ପରି କେ ଅଛି କୁହ । 

 

ଦିବ୍ୟ ଜୀବନେ ମୋ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା 

ଶୁଣରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଇ 

ବ୍ଯଥିତ ହୃଦୟେ କରେ ନିବେଦନ 

ମୋ ଦୁଃଖିନୀ ମାଆ ପାଇଁ । 

 

ପୟୋସ୍ବିନୀ ମୋର ଉତ୍କଳ ଜନନୀ 

ନେତ୍ରେ ତା ଲୋତକ ଧାର 

ସୁପ୍ତ ତା ପ୍ରତିଭା ବାହାର ଜଗତେ 

ନୁଆଁଇ ରଖିଛି ଶିର । 

 

ବୃଷ୍ଟିହୀନ ଆଜି କୃଷି କର୍ମ ଛାଡି 

ଆପଣା ଜିହ୍ଵାକୁ ଛେଦି 

ସହରୀକରଣେ ଗାଆଁ ମାଟି ଛାଡି 

ହୋଇଗଲୁ ଭୋଗବାଦୀ । 

 

ଇତିହାସେ ଥରେ ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟାଇ 

ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଦେଖ 

କୁସଂସ୍କାର ଆଉ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସକୁ 

ଛାଡି ବଢାଅ ତା ଟେକ । 

 

ସ୍ମରଣ କର ତା ପୂରୁବ ଗୌରବ 

କି ଥିଲା ମୋ ମାଆ ଦିନେ 

ଆଜି କଳୁଷିତ ପୁତ୍ରଗଣେ ଦେଖି 

କାନ୍ଦେ ଭାଳି ସବୁ ମନେ । 

 

ଦିବସେ ଶୋଇ ତୁ ସପନବିଭୋର 

ମଣୁ ଏ ଅନ୍ଧାର ରାତି 

ନିଦ୍ରା ଅବସାଦେ ନିର୍ବଳ ହୋଇବୁ 

ନ ଘୁଞ୍ଚଇ ତୋର ଭୀତି । 

 

ଦୁଃଖିନୀ ମାଆର ସନ୍ତାନ ଆମେରେ 

ଭୋଗ ପାଇଁ ବେଳ କାହିଁ 

ଉଠ ଉଠ ମଠ ନକର ଭାବରେ 

ଲାଗିଯିବା ଏକ ହୋଇ । 

 

ମିଳିମିଶି ଆମେ ଶ୍ରମଦାନ କଲେ 

ଶ୍ୟାମଳ ଧରିତ୍ରୀ ମାଟି 

ପୋଷଣ କରିବ ସନ୍ତାନଙ୍କୁ ତାର 

ଦୁଃଖରେ ନ ଯିବ ଫାଟି । 

 

ଦୁର୍ନୀତି ହଟାଇ ଓଡ଼ିଆ ଭାଇରେ 

ସଙ୍ଗେ ବହି ବଳ ବୀର୍ଯ୍ଯ 

ବଜ୍ରମୟ ଆମ ବାହୁବଳେ ଆସ 

ଗଢିଦେବା ରାମରାଜ୍ୟ । 

 

କବି - ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା