ଜୀବନର ପାହାଚ

ଜୀବନ ତ ଏଠି ପାହାଚ ପାହାଚ

କିଏ ବୁଝେ କାହା ଭାବ

ଉପର ପାହାଚ ଚଢିଥିବା ଲୋକ

ଭାବେ ତ ଏହା ହିଁ ଲାଭ ।

ପାସୋରି ଦିଏ ସେ ତଳ ପାହାଚରେ

ଥିଲା କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

ନିକାଶ କରଇ ତୁଚ୍ଛାରେ କିପାଇଁ

ଶ୍ରମଫଳ ହେଲା ନଷ୍ଟ ।

ଭୋଗ ବିଳାସରେ କେବେ କାହା ବୁଦ୍ଧି

ହୋଇଯାଏ ବାଟବଣା

ଉପରକୁ ପୁଣି କେତେ ବାଟ ବାକି

ପଡେନାହିଁ ତାକୁ ଜଣା ।

ଚଢିବା ଲୋକର ଜୀବନ ଶଇଳୀ

ହୁଏ ଯେତେ ଛନ୍ଦମୟ

ବଢି ଯାଉଥାଏ ଅଜ୍ଞାତରେ ତାର

ପତନ ହେବାର ଭୟ ।

ନିଜ ଜ୍ଞାତିବର୍ଗ ପାହାଚେ ଉଠିଲେ

ତଳଲୋକ ମରେ ରୁଷି

ଉପର ତଳର ଖେଳ ସିନା ଇଏ

ସେତିକିରେ କାହିଁ ଖୁସି ?

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ କାହାକୁ ଛାଡିନି

ଅଛି ତ ଅଭାବ ରୋଗ

ଯେଉଁଠି ବି ଥାଅ ଶାନ୍ତି ନାହିଁ ଯଦି

ମୂଲ୍ୟହୀନ ଯେତେ ଭୋଗ ।

ଟଙ୍କା ପଇସା କି ସାଧନ ସମ୍ବଳ

ମଣିଷ ଖୋଜେ ଯା' ଇଚ୍ଛି

ସୁଖରେ ରହିବା ସମ୍ଭବ କି କୁହ

ମିଳିଗଲେ ସବୁକିଛି ?

ବାଟ ଲମ୍ବିଅଛି ତଳରୁ ତଳକୁ

ଉପରୁ ଉପର ଯାଏଁ

ପ୍ରତି ପାହାଚର ମଣିଷ ଜୀବନେ

ଖୁସି ଟିକକ କି ଥାଏ ?

ବକତେ ଖାଇ ବି ଗଛମୂଳେ କିଏ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ନିଦ୍ରାରେ ଶୁଏ

କୋଟିପତି କିଏ ବିଳାସ କକ୍ଷରେ

ଲୋତକରେ ଆଖି ଧୁଏ ।

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଆଉ ନୀରୋଗ ଜୀବନ

ପରିବାରେ ସୁଖମନ୍ତ୍ର

ଉତ୍ତମ ଚରିତ୍ର ସାଥେ ଭକ୍ତି ଭାବ

ଦେଇ କି ପାରିବ ଯନ୍ତ୍ର !

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା