ଗଛଟିଏ ରୁଅ

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି ବିଚିତ୍ର ପୃଥିବୀ

ମା ମଧ୍ୟେ ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ଭିଦ

ପରସ୍ପର ପରିପୁରକେ ବଢ଼ନ୍ତି

ନ ରଖି ମନରେ ଭେଦ ।

ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି ଏ ମାନବ ଜାତି

ଗଛକୁ ଭାବଇ ହୀନ

ତା ପାଇଁ ବଞ୍ଚୁଛି ବଢୁଛି ନ ଭାବି

କରେ ତାର ଅବସାନ ।

ସବୁଜ ସୁନ୍ଦରୀ ପାଦପ ଲଳନା

ଦେଖାଯାଏ ସାଧାରଣ

ତା ଗୁଣ, ମହିମା ବଖାଣି ବସିଲେ

ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ହୁଏ ଶୁନ୍ୟ। ।

ଦୂଷିତ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ ପାନ କରି

ବାଣ୍ଟିଥାଏ ଅମ୍ଳଜାନ

ଯାହାକୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ପର କରିଦେଲେ

ଜୀବନ ଛୁଏଁ ଶ୍ମଶାନ ।

ଖାଦ୍ୟ,ବସ୍ତ୍ର,ବାସଗୃହ ଆଦି ଦେଇ

ଓଠରେ ଫୁଟାଏ ହସ

ଔଷଧ ଦେଇ ସେ ସୁସ୍ଥ କରି ଗଢେ

ମନରେ ଭରେ ଉଲ୍ଲାସ  ।

ଯେଉଁ ମାଟି ସାଜେ ଆମର ଆସ୍ଥାନ

କରେ ତାକୁ ସଂରକ୍ଷଣ

ବନ୍ୟା,ବାତ୍ୟା ସଙ୍ଗେ ଯୁଦ୍ଧ କରି ଶୁଏ

ବଞ୍ଚାଏ ଆମ ଜୀବନ  ।

କୋମଳ ଶୀତଳ ପରଶ ଦେଇ ସେ

ଅଂଶୁଘାତୁ କରେ ରକ୍ଷା

ସବୁଜ ଘରର ପ୍ରଭାବ ଚମକେ

ଦେଇ ଥାଏ ପ୍ରେମ ଭିକ୍ଷା  ।

ଅତି ବାଇଗଣୀ ରଶ୍ମୀ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଶରେ

ସୁରୁଜ ଯେବେ ତ ହସେ

ଓଜୋନ ସ୍ତରକୁ ଖୋରାକ ଦେଇ ସେ

ବୀର ଦର୍ପରେ ବିନାଶେ   ।

ଗଛର ପତର ଉତ୍ସେଦନେ ଜଳ

ଯେବେ ଆକାଶକୁ ଦିଏ

ବରଷା ଦିନରେ ମେଘରୁ ବରଷି

ଆମ ଜୀବନ ବଂଚାଏ  ।

ପ୍ରକୃତି ରୋଷେଇ ଶାଳା ଏହି ଗଛ

ପ୍ରକୃତି ଶୀତଳ ଭଣ୍ଡାର

ବିଶ୍ୱ ତାପନର ପରମ ଶତ୍ରୁ ସେ

ଶୁଦ୍ଧତାର ପାରାବାର  ।

ଗଛ ଲଗାଇବା ମହା ପୁଣ୍ୟକାମ

କହଇ ଆମ ପୁରାଣ

ତା'ର ଉପକାର ପାରେ ନାହିଁ କଳି

ଗଣିତ କିବା ବିଜ୍ଞାନ  ।

ଅଜ୍ଞାନ ମାନବ ବୁଝେନା ତା ଦାନ

ଧ୍ବଂସକରେ ଆଖି ବୁଜି

ଆଧୁନିକତାର ଉତ୍ତପ୍ତ ଛୁଆଁରେ

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ମରେ ଭାଜି ।

ଗଛଟିଏ ରୁଅ,ତା ଯତନ ନିଅ

ବଞ୍ଚାଅ ଦେଇ କି ଜଳ

ସେ କରିବ ଯତ୍ନ,ରଖିବ ଜୀବନ

ବଞ୍ଚିଥିବ ସେ ଯେତେକାଳ  ।