ଦୁଃଖରେ ଦୂରେଇ ଗଲି

ମନ୍ଦିରକୁ ତୁମ ସୁରକ୍ଷିତ କରି

ହେଲି ନିଜେ କଳଙ୍କିତ ।

ମଶାଣିର ଫୁଲ ଭାବିନେଇ ମୋତେ

କରିଦେଲ ବହିଷ୍କୃତ ।

ଜାଗର ରାତିରେ ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ

ହୋଇ ମୁଁ ନିରେଖୁ ଥିଲି ।

ଶେଷ ପ୍ରହରରେ ପ୍ରହାର ପାଇଲି

ଦୁଃଖରେ ଦୂରେଇ ଗଲି ।

ଅଜଣା ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ସ୍ଵକୀୟ ସେବାରେ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ଦେଲ ।

ଆପଣା ମଣିଷ କରି ରଖିଥିଲ

ସାତ ପର କରି ଦେଲ ।

ଶୁଣିଥିଲି ଶାସ୍ତ୍ରେ ଲେଖା ହୋଇଅଛି

ଭକ୍ତ ଶିରୋମଣି ତୁମେ ।

ଭକ୍ତି ଭାବେ ଯେବେ ଭକତ ଖୋଜଇ

ସ୍ୱର୍ଗ ଲଭେ ତୁମ ଧାମେ ।

ଆହେ ଚିନ୍ତାମଣି ଶାନ୍ତିର ଛାଉଣୀ

ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କର ।

ମୋ'ବେଳକୁ ବନ୍ଧୁ ଛଳନାର ସିନ୍ଧୁ

ନିର୍ବାକ ଜଳନ୍ଧର ।

ପାତର ଅନ୍ତର ତୁମରି ବେଭାର

କେବେ ମୁଁ ଭାବି ନ ଥିଲି ।

ନିଜର ଆଖିକୁ ପରତେ ହେଉନି

ଆଜି ମୁଁ ଯାହା ଦେଖିଲି ।

ମୋ' ଭକତି ଭାବ କଲା କି ଅଭାବ

ଭାବି ବି ପାରୁନି ଭାବି ।

ଭାବିଥିଲି ଭବୁ ଛାଡି ଦେଇ ସବୁ

ତୁମ ଚରଣେ ରହିବି ।

ନୟନରୁ ନୀର ବହେ ଝର ଝର

ଭାବି ତୁମ ପାଷାଣତା ।

ପାଷାଣ ପ୍ରାଣରୁ ପଡି ପଡି ଯାଏ

ଭାଷାହୀନ ଭଙ୍ଗୁରତା ।

ହେ ଈଶ୍ଵର,ତୁମେ ନିୟନ୍ତା ବିଶ୍ଵର

ମୁଁ ସୁକ୍ଷ୍ମାତିସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଣୁ ।

ଛାଇ ପରି ଆସି ଦେଖି ଯାଅ ହସି

ମୋ'ବକ୍ଷ ବେଦନା ରେଣୁ ।

ଗର୍ଭ ଗୃହେ ତୁମେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଛ

ମୁଁ ରାସ୍ତାର ଧାରେ ଧାରେ ।

ତୁମରି ଚିନ୍ତନ ତୁମରି କୀର୍ତ୍ତନ

କରି ନିତି ଝୁରି ମରେ ।