ତୋ ବକ୍ଷ ଲାବଣ୍ୟପୁର

ଦୁଷ୍ଟ ବୋଲି ମୋତେ କହିବନି ମାତା

ଲହୁଣୀ ସିନା ମୁଁ

ଚୋରି କରିଛି ।

ଲହୁଣୀ ଭିତରେ ତୁମ ପଣତର

ଅଦେଖା ମମତା

ଦେଖି ପାରୁଛି ।

ଲହୁଣୀ ନୁହେଁ ସେ ତୋ'ନୟନ ଝରା

ନରମ ନରମ

ଲୁହର ଧାର ।

ସେ ଲୁହରେ ଲୁଚି, ପ୍ରେମ ତ ରହିଛି

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା

ରୂପ ତାହାର ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମ ସେ ନୁହେଁ ଲୋ ଜନନୀ

ମୃଦୁ ମାତୃତ୍ୱର

ଦିବ୍ୟାନୁଭବ ।

ସେଇ ଅନୁଭବ ଅଲିଭା ଗୌରବ

ଜଗତକୁ ଦିଏ

ସୁଧା ସୌରଭ ।

ସୁଧା ଧାରା ଆଉ ଖୋଜିବି କାହିଁକି

ତୋ'ଓଠରୁ ପରା

ଅମୃତ ଝରେ ।

ତୋ'ବକ୍ଷରେ ଯେବେ ନିଦ୍ରା ନିବେଦିତ

ଭାବେ ମୁଁ ଶୋଇଛି

ଲାବଣ୍ୟ ପୁରେ ।

ଲାବଣ୍ୟ ପୁର କି ସ୍ୱର୍ଗ ପାରିଜାତ

ନାହିଁ ଲୋ ଜନନୀ

ଏ ଜନମରେ ।

ତୁ ନିଜେ ଲାବଣ୍ୟ ତୋ'ଭାବ ହିରଣ୍ୟ

ସ୍ୱର୍ଗ ଅନୁଭବେ

ତୋ'ପରଶରେ ।

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ପ୍ରେମ ମୁଁ ଦେଖିଛି

ତୋ'ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ

ଚିର ଶାଶ୍ୱତ ।

ସେ ପ୍ରେମର ପରା ରଙ୍ଗଟି ନିଆରା

ରୂପ ତୁ କଳ୍ପିଛୁ

ଦେଇ ରକତ !

ବନ୍ଧନ ରହିଛି ଅନେକ ଡୋରୀର

ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ବନ୍ଧନ

ମାଆ ପୁଅର ।

ସୂତାରେ ସୂତାରେ ଡୋରୀରେ ଡୋରୀରେ

ଅଛିଣ୍ଡା ଅଲିଭା

ବନ୍ଧନ ଗାର ।

ମନ୍ଦିର କାହିଁକି ଯିବି ଲୋ ଜନନୀ

ତୋ'କୋଳ ମୋ ପାଇଁ

ତ୍ରିବେଣୀ ତୀର୍ଥ ।

ତୋ'ରି ଅଭିଶାପ ଆଶୀର୍ବାଦ ହୋଇ

ମୋ'ଜନ୍ମ ଜାତକେ

ଢାଳେ ଅମୃତ ।

ନାରୀ ତୁ ବୈଦେହୀ,ତୁ ପୁଣି କୈକେୟୀ

ଗାନ୍ଧାରୀ ଗୌତମୀ

ରୂପ ଅନେକ ।

ଜନନୀ ରୂପରେ ସ୍ୱୟଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ତୁ

ସାର୍ଥକ ସ୍ଵରୂପ

ତୋ'ରି ନାରୀତ୍ଵ ।