ହେ କୀର୍ତ୍ତି କୋଣାର୍କ !

ଏ କିସ କବିତା ସୃଜିଲ ସଜନୀ

କବିତା ନୁହେଁ ତ

ପ୍ରୀତି ପଂକ୍ତି,ପରିଭାଷା ।

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ, ବାକ୍ୟ ବାଢ଼ିଦେଇ

ଉଜ୍ଜୀବିତ କରେ

ପ୍ରେମ ଜାଗରଣ ଆଶା ।

ସତ ମୁଁ କହୁଛି ସେ ଦିନ ଆସୁଛି

ଭାବରେ ଭାବରେ

ବାନ୍ଧିଦବ ତନୁ ମନ ।

ତିନି ଭୁବନରେ ତୁମେ ହିଁ,ତୁମେ ହିଁ,

ସତେକି ସୃଜିବ

ଆଉ ଏକ ବୃନ୍ଦାବନ !

ବୃନ୍ଦାବନେ ଥିବେ ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ,

ଦ୍ଵାରିକାଧିପତି,

ନଥିବ ଗୋପର ଲୀଳା ।

ନୀତିରେ ନୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ

ମାନବବାଦର

ସ୍ୱରୂପ ହେବ ସୁଫଳା ।

କବିତା ହସୁଛି, ସେ ଦିନ ଆସୁଛି

ସକାଳେ ସଞ୍ଜରେ

କବିତା ଆଉ କବିତା ।

ତୁମ ଲେଖନୀର ସେ କବିତା ସବୁ

କଥାରେ କଥାରେ

ହୋଇବ ଜଗତ ଜିତା ।

ସେ ଦିନ ଭାବିବି କୃତାର୍ଥ ହେଲି ମୁଁ,

ସାର୍ଥକ ହେଲା ମୋ'

ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରାଣର ପ୍ରଣୟ ।

ଧନ୍ୟ ଗୋ ତ୍ରିବେଣୀ ଶିଳାର ଶାଳିନୀ

ବନ୍ଦୀ ମୁଁ ,ତୁମରି

ମନ୍ତ୍ରରେ ହେବି ମୃଣ୍ମୟ ।

ସତେ ଗୋ ସଜନୀ ମାନରେ ମିତଣୀ

କଳ୍ପରେ କାମିନୀ

ବାସ୍ତବରେ ଭଗ୍ନ ଶୀଳା ।

ତୁମ ଇଙ୍ଗିତରେ କବିତା ନିର୍ଝରେ

ହେ କୀର୍ତ୍ତି କୋଣାର୍କ

କବିଙ୍କ ତ୍ରିବେଣୀ ଶାଳା ।