ତୁମେ ଗଲା ପରେ

ତୁମେ ଗଲାପରେ ପ୍ରେମ ମୋର

ମଣ୍ଡୁଳାକାଳ ଧୂଆଁ ବାଣ ହେଇ ଉଡିଯାଉଛି

ମୋ ଚୌକିଦାରୀ

ବେତବାଡି ତିଆରି ଚୌକି କୋଣରୁ କେଉଁ ଏକ ଅଶରୀରି ସାଜି

ଝୁଲିବାକୁ ମୋ ସିଲିଂ ଲଗା ପଙ୍ଖା ଦେହରୁ

ଅନ୍ଧକାର ର ଗାଢତା ବାରମ୍ବାର ସାଜିଛି

ମୋ ପ୍ରେୟସୀ ପ୍ରିୟା ର ନମନୀୟ ଦେହ-କମନୀୟ କାନ୍ତି- ଉନ୍ମତ୍ତ ବକ୍ଷୋଜ- କ୍ଷୀଣତେଜ କଟୀ - ପୋଟଳ ଚିରା ନୟନ - ଖଡ୍ଗ ଠାରୁ ଧାର୍ ଚାହାଣୀ ଆଉ ତରଳି ଯାଉଥିବା ପ୍ରେମ..

ସେ ଚିରିଦେଉଥିଲା ତାଳୁ ରୁ ତଳିପା ଯାଏଁ

ତୁମ ସ୍ମୃତି ର ପବିତ୍ର କାକର ଟୋପା ର ଓଦା ସରସର ମାଟି...

ମୁଁ ସ୍ଥାଣୁ... ମୋ ସାଥେ ମୋ ଚାରିକାନ୍ଥ- କାନ୍ଥ ରେ ଲଗା ପୁରାତନ ଘଣ୍ଟା - ମୋ ଏକାନ୍ତ - ମୋ ମନ- ମୋ ପ୍ରାଣ- ମୋ ନିର୍ଜନତା- ମୋ ଆବିଳତା -ମୋ ବସିଥିବା ଚୌକି -ମୋ ନୀରବତା ଆଉ ମୋ ପରିପାଟୀ...

ସବୁ ଚୁପ୍ ...ଠପ୍

ସେମାନେ ବି ଜାଣିଥିଲେ ବନ୍ଦ କୋଠରୀରେ ତୁମେ ଉଡିବୁଲ...

ପର କଅଁଳି ଉଠେ ତୁମ ମଉଳା ଡେଣାର.. ମଲାଜହ୍ନ ବି ଚେଇଁ ଯାଏ ଅନ୍ଧକାର ର ଖୋରାକ ପାଇ ..

ତୁମେ ତାଣ୍ଡବ କର ଦେହର ଡମ୍ବରୁ ବଜେଇ.. ସେ ଶବ୍ଦ ର ଯାଦୁଗରୀ ବି ବିଚିତ୍ର...

ଭିତରେ କମ୍ପୁଥାଏ ମୋ ଚାରିକାନ୍ଥ ଆଉ ମୋର ବଖରା ଫଟେଇ

କିନ୍ତୁ ବାହାରକୁ ଶୂନ୍ୟ ଶବଦ ନାହିଁ...

ତେଣୁ ମୁଁ ଅସହାୟତା ର ଜଞ୍ଜିର ବାନ୍ଧି ରଖିଛି ନିଜପାଖେ ନିଜକୁ ଚୌକି ଗୋଡ ରେ ବନ୍ଧକ ସଜେଇ ...

ଜାଣିଛି ବନ୍ଦ କୋଠରୀରେ ତୁମ ପ୍ରେମ ମୋ ପାଇଁ ଫେରିବ ଛ-ଗୁଣ ହେଇ...