શબ્દોને ક્યાં છે જુબાન

શબ્દોને ક્યાં છે જુબાન, તોયે બોલતા,
ન બોલી શકે સ્વયં કશુંય, તોયે ટહૂકતા.

એ તો છે સ્વયં બહેરા ને બોબડા,
સાવ નિર્જીવ, અંધ, અપંગ છતાંય ધબકતા.

છતાંય ગૂંજે છે એ તારા મૌનમાં કેવા,
બનીને સજીવ નાવ જેમ સહજ સરકતા.

દિલમાં લગાવીને ઊંડી ડૂબકી એ તો,
ઊર્મિઓનાં મોતીઓને વિણીને લાવતા.

સાવ થીજી ગયેલી લાગણીઓને કેવા,
સ્નેહભરી ઉષ્માથી હળવે હાથે સહેલાવતા.

ને આવી તાજી ફૂટેલી કાંટાળી વેદનાઓને,
આમ રુજુતાથી હળવે હાથે પંપાળતા.

રિસાઇને દૂર જઈ બેઠેલા સાજનને 'જશ',
મધૂરું આવું હૈયાનું વહાલ ધરીને મનાવતા.