ବିଦୂଷୀ ଗାନ୍ଧାରୀ

ପରାଶର ରଥଶର୍ମା, ପରାଶରବାବୁ, ଶର୍ମାବାବୁ ଇତ୍ୟାଦି ଯେତେ ବିଶେଷଣରେ ରଙ୍ଗେଇକରି ଡାକିଲେ ବି ସାର କାହିଁକି ଅନ୍ୟମନସ୍କ ରହୁଛନ୍ତି କେଜାଣି ? କ’ଣ ଦେହ ଖରାପ କି ? ଘରେ କଳି କରି ଆସିଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ! ବ୍ୟାଙ୍କ କିସ୍ତି ଦେଇପାରିନାହାନ୍ତି କି ଏ ମାସ ? ଶାଳି ବାହାଘର ଠିକ ହୋଇ ଗଲା କି ? ବଦଳି ଖବର ସାର ଶୁଙ୍ଘି ନେଲେ କି ?

ଏମିତି କଳ୍ପିତ କିମ୍ଭାକାର କଳ୍ପନା ଜଳ୍ପନା ଚଳେଇଥିଲେ ପୁରୁଣା ପିଅନ ହରିପଦ ବେହେରା ଆଉ ଗଦାଧର ପଣ୍ଡା | ପାନ ଚୋବାଉ ଚୋବାଉ ପରାଶର ବାବୁଙ୍କର ମୁଡ ଅଫ କଥାଟାକୁ ଏତେ ଚର୍ବିତ ଚର୍ବଣ କରୁଥିଲେ , ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ମନ୍ଥନ କରୁଥିଲେ, ଏତେ ସରାଗରେ ଗୋଳେଇ –ଘାଣ୍ଟି- ଫେଣ୍ଟି ବାଗେଇ କହୁଥିଲେ ଯେମିତି ଉପିଏସି ଏକଜାମର ଏସେ ପେପର ପାଇଁ ତୟାରି ପର୍ବ ଜୋର ସୋରରେ ଚାଲିଛି । ପାଠକେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତୁ । କହିରଖେ ପରାଶର ରଥଶର୍ମା ଜଣେ ପଦସ୍ଥ ଓଏସ ଅଫିସର । ଦୀର୍ଘ ୨୦୦୫ ମସିହାରୁ ଚାକିରିରେ ଯଏନ କରି ଓଡିଶାର ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗ ଭିନ୍ନ ଜିଲ୍ଲାରେ ବୁଲି ଅଗତ୍ୟା ବାଲେଶ୍ଵର ଜିଲ୍ଲାର ବାଲିଆପାଳ ବ୍ଲକରେ ବିଡିଓ ରୂପେ ଯୋଗ ଦେଇଛନ୍ତି । ସାରଙ୍କ ପୌତୃକ ସ୍ଥାନ ଭଦ୍ରଖ ଜିଲ୍ଲାର ଚାନ୍ଦବାଲି ବ୍ଲକର କୁଚଳିଆଡ଼ିଆ ହୋଇଥିଲେବି ସାର ବାଲିଆପାଳରେ ବେଶ ୩ ବର୍ଷ ହେଲା ଆସନ ଯମେଇଛନ୍ତି । ମିତବ୍ୟୟୀ – ମିଷ୍ଟଭାସି –ସ୍ଵଳ୍ପବାକପ୍ରିୟ ଶର୍ମାବୁ ଜଣେ କଠୋର ଏବଂ ଶଚ୍ଚୋଟ ଅଫିସର । ସବୁବେଳେ ସଜସଜ ହସିଲା ମୁଁହ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହସେଇ –ଫସେଇ –ଧମକେଇ – ଚମକେଇ କାମକୁ କରେଇ ନେବାର କଳା ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଭରପୁର ।

ହଠାତ ସୋମବାର ଦିନ ସାରଙ୍କ ଏମିତିକା ଅନ୍ୟମନସ୍କତା ଦୁଇ ପୁରୁଣା ପିଅନଙ୍କୁ ଟିକେ ଆଖାଡୁଆ –ଅସଜଡା ଲାଗୁଥିଲା । ତା’ ପୁଣି ସୋମବାର ସକାଳୁ ସକାଳୁ ----କାହା ମୁଁହ ଦେଖିଲୁ କି ...? ଅସଲ କଥାଟା ଅନ୍ୟ କିଛି । ଚ୍ଛୋଟ ଚାକିରି । ଚ୍ଛୋଟ ମୁଣ୍ଡ । ମସଲା ବହୁତ ଚ୍ଛୋଟ । ଚିନ୍ତା – ଚଇତନ ତ ଆହୁରି କଟି – ଚ୍ଛୋଟ । କାଟ ଛାଟିଆ କଥାରେ କହିଲେ ତେଲ ଲୁଣ ଦୁନିଆରୁ ଦର ବୁଢା ମାନେ ଆଉ ଉପରକୁ ଉଠି ପାରୁ ଛନ୍ତି କାହିଁ ?

ସହଧର୍ମିଣୀ ବିଳାସିନୀଦେବୀ ଗର୍ଭବତୀ , ଆସନ୍ନପ୍ରସବା । ଆଉ ମାତ୍ର ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ରହିଲା । ଡ଼େଲିଭାରି ଦିନ ପାଖେଇ ଆସୁଛି । ପ୍ରେମ ବିବାହ । ପରିବାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯାଇ କୋର୍ଟରେ ରେଜେଷ୍ଟ୍ରି ମ୍ୟାରେଜ । ବାପା କପିଳାଶ ରଥଶର୍ମା ରିଟାୟାର୍ଡ ହେଡ଼ ପଣ୍ଡିତ । ନୀଚ ଜାତିର ବୋହୁକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବେନି...... ଇତ୍ୟାଦି ......ତେଣୁ ଏପରି ସମୟରେ କେହି ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ ନାହାନ୍ତି ବିଲାସିନୀର ପାଖେ ପାଖେ ରହି ତା’ର ଦେଖାଶୁଣା ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ଛାଇପରି କରନ୍ତା । ତେଣୁ ବାରଂବାର ଫୋନ କରି ପଚାରି ବୁଝୁଛନ୍ତି । ସବୁ କରୁଛନ୍ତି ........।

ମାତ୍ର ଦିନ ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସୁଛି , ବ୍ୟସ୍ତତା –ଅନ୍ୟମନ୍ସକତା ସେତେ ବଢି ଯାଉଛି । ଏ ମୂର୍ଖ-ଗଣ୍ଡ- ଧଣ୍ଡ –ଷଣ୍ଡ- ଭୂଷଣ୍ଡମାନେ ଏ ଗୁରୁ କଥାର ଟେର ବି ପାଇ ନାହାନ୍ତି ବୋଧେ ? ସ୍ୱଳ୍ପବେତନଭୋଗୀ ସ୍ୱଳ୍ପକୈନ୍ଦ୍ରିକ ସ୍ୱଳ୍ପବୁଦ୍ଧିମାନ ଏହି ପାହ୍ୟାର ବର୍ଗର ମହାରଥୀ ବିରବର ବିରାଧିବିରବର ପଣ୍ଡା ବେହେରାଙ୍କୁ ଏକଥା କେମିତି ଅନାବିଷ୍କୃତ ରହିଗଲା , ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ ଲାଗେ ? ଶାରଦୀୟ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗତ ପ୍ରାୟ । ସୁଲୁ ସୁଲୁ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ତା’ର ଚିରାଚରିତ ସନଇ ସନଇ ବେଗରେ ଫୁଲ ବଗିଚାର ସୁଗନ୍ଧ ସୁବାସକୁ ମହକେଇ ଚହକେଇ ଚହଟେଇ ଚାଲିଛି । ସୁନ୍ଦର ମନୋରମ ପରିବେଶ । ସଫା ଆକାଶତଳେ କୋମଳ ଘାସର ଗାଲିଚା । ଭସା ବାଦଲଦଳ ସବୁ ଧାଉଁ ଛନ୍ତି ଛୁଟି ଚାଲିଛନ୍ତି କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଅକୁହା ରାଇଜେ ...ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟାର ପ୍ରୀତିଭରା ସନ୍ଦେଶକୁ ନେଇ ସେହି ପ୍ରାଣ –ପ୍ରିୟ ପାଶେ .....ଶର୍ମାବାବୁ ବି ଏଥିରୁ ବାଦ ଜାଆନ୍ତେ କିପରି ? ମ୍ୟାଡାମଙ୍କ ସହିତ ବସି ହସ –ଖୁସି ମିଠା ଗଳ୍ପ ଆଳାପରେ ବେଶ କଟେଇ ଦିଅନ୍ତି ସାୟଂକାଳର ଏହି କେତୋଟି ମୂହୁର୍ତ୍ତ । ଦିନଯାକର ଥକ୍କା ମନ ପକ୍କା ଚଙ୍ଗା ହୋଇଯାଏ ।

“ ହେଇ ଶୁଣୁଛ ! ଶୁଣ ମ ! କ’ଣ ସବୁ ବେଳେ ସେହି ଆକାଶକୁ ଦେଖୁଛ ଯେ ଦେଖୁଛ .....ମୋ’ କଥାକୁ ଟିକେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ....” ସହଧର୍ମିଣୀ ପୁରା କଁଲେଇ ଆରମ୍ଭ କଲେ । “କୁହ ! ହେଲା ହେଲା । ପ୍ରକୃତିର ଏହି ନୈସର୍ଗିକ ରୂପ ସମ୍ଭାରକୁ-ଯଉବନକୁ ମନ ପୁରେଇ ଆଖି ତରାଟି ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲି । କୁହ ମ ! କ’ଣ ସେ କଥା ?”—ଶର୍ମାବୁ ଉତ୍କଣ୍ଠାର ସହିତ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସିଲେ ଆଉ ଦେହକୁ ଦେହ ପୁଷି ବିଲେଇ ପରି ଘଷି ଗେହ୍ଲ୍ଲେଇ କଂଳେଇ ପଚାରିଲେ ।

“ ଆମ କଲୋନୀର ସେହି ଯେ କ୍ଵାଟର ନମ୍ବର ୪, ମହମ୍ମଦ ସାହିରୁଲ ହକ , ତୁମ ଅଫିସର ବଡସାର ହକବାବୁ । ତାଙ୍କ ମେମ୍ ସାହିବା ଫାରାନା ଖାତୁନ ଆଜି ଆସିଥିଲେ ଏବଂ ବହୁତ ମିଠା ମିଠା କଥାରେ ମୋତେ ହସେଇ ହସେଇ ତଳିପେଟ ବଥା କରି ଦେଇ ଗଲେ । ହେଇ ହାତ ମାରି ଦେଖୁନ ।” ଶର୍ମାବୁଙ୍କ ବାଁ ହାତକୁ ଅସମ୍ଭବ ଭାବରେ ବେଲୁନ ପରି ଫୁଲିଥିବା ପେଟ ପାଖକୁ ଆଣୁ ଆଣୁ ମିସେସ କହି ଚାଲିଥିଲେ ।

“ଗୋଟିଏ କଥାରେ ମୋତେ ଏତେ ହସ ମାଡିଲା ଯେ ମୁଁ ତୁମକୁ ନ କହି ରହି ପାରୁନି “--- ପୁଣି କଥା ଲମ୍ବିଲା ଆଳରେ କହିଲେ ।

“ କ’ଣ କୁହ ?”

“ତୁମେ ଅନ୍ୟଥା ନେବନି ତ ! ନୋହିଲେ କହିବିନି ।

‘’ହଉ ବାବା! ହେଲା ! ମୁଁ ଜମାରୁ ଖରାପ ଭାବିବିନି । କୁହ ତା’ହେଲେ --- ବେଗି ବେଗି କୁହ .....ତୁମ ମୁଖାରବିନ୍ଦୁରୁ କଥାର ଧାରାଟା ବାହାରି ଆସୁ କାରଣ ବହୁତ ସମୟ ହେଲା ଭିତରେ ରହି ପେଟ ଫାମ୍ଫୀ ଯିବନି ? କୁହ ! ମୁଁ ସହଜରେ ନେବି ।” ରସିକିଆ ନାଗର ଶର୍ମାବୁ ରସିକ ଚାତୁରୀ ଦେଖେଇ ମୁରୁକି ମୁରୁକି ଧୀରେ ଧୀରେ କହୁ ଥିଲେ ।

“ ସାତ ସାତଟା ପୁଅ ଝିଅର ମା’ ହେଲି, ମାତ୍ର ପ୍ରେମ ମିଳି ପାରିଲାନି, ସତସତିକା ହୃଦୟବତୁରା ପ୍ୟାର ପାଇଲିନି |”--- କହିଲେ ଆଉ ହସି ହସି ବେଦମ ହୋଇଗଲେ ମିସେସ ।

‘’କ’ଣ ହେଲା ସେଇଠୁ? ଏଥିରେ ତ କିଛି ହସିବାର ନାହିଁ ? କ’ଣ କହିବି ତୁମକୁ ? ପୁରା ନର୍ମାଲ କଥା |” ଶର୍ମାବୁ ଟିକିଏ ବି ନ ହସି କହି ପକେଇଲେ |

ମ୍ୟାଡ଼ାମ ଟିକେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇଗଲେ । ଅଳ୍ପ ଟିକେ ଦେହକୁ ଲଗେଇ କରି କହିଲେ ---- ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଅନ୍ୟ ଏକ ଦିଗ । “ ଆମେ ଦୁଇ –ଆମର ଏକ , ଆମେ ଦୁଇ –ଆମର ଦୁଇ “ ରୁ ଟିକେ ଆଗକୁ ଯିବା । ଅର୍ଥାତ ମୁଁ ଗାନ୍ଧାରୀ କି କୁନ୍ତୀ ହେବାକୁ ଚାହୁଁନି । କିମ୍ବା ଫାରାନା ବେଗମ ପରି ସାତ ସାତଟା ପିଲା ଝିଲା ବି ଦରକାର ନାହିଁ । କମ ସେ କମ ତିନି ଚାରିଟି ସନ୍ତାନ ମୋର ଦରକାର । ମିନିମାମ ଗଣ୍ଡାଏ ପିଲାର ମା’ ହେବାକୁ ମୁଁ ଚାହେଁ ...... ବୁଝିଲ......।

ମୁଁ ଆଦୌ ସହମତ ନୁହେଁ । କାରଣ ଓଡିଶା ସରକାରଙ୍କ ଅଧୀନରେ ମୁଁ କାର୍ଯ୍ୟରତ । ସରକାରଙ୍କ ଜନସଂଖ୍ୟା ବିଶ୍ଫୋରଣ ନୀତି ପ୍ରତିରୋଧ କମିଟିର ମୁଁ ଜଣେ ତୁଙ୍ଗ ନେତା ଓ ସଦସ୍ୟ । ମୁଁ କେମିତି ତୁମ କଥାରେ ସହମତ ହେବି କହିଲ । ହେବନି, ବରଂ ଆମର ପ୍ରଥମ ପିଲା – ପୁଅ କି ଝିଅ , ତାହାହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ଫ୍ୟାମିଲି ପ୍ଲାନିଙ୍ଗ ଅପରେଶନ କରିନେବା । ତୁମେ ବି ଆଉ ମୁଁ ମଧ୍ୟ । ସଂଯମ ହିଁ ସବୁକିଛି ।

କ’ଣ ବୋକା ଭଳିଆ ଯୁକ୍ତି ବାଢୁଛ । ଏହି ନୀତି ପାଇଁ ପରିବାର ସମାଜ ଦେଶ ଦୁନିଆର କି ଦଶା ହେଲାଣି ଦେଖୁଛ ? ଫାଇଲ ଚାଷ କରି କରି ମଗଜକୁ ନୂଆ କଥା ଆଦୌ ଢୁକୁନି । ଦେଖ ! ଆମ ପିଲାଦିନ | ଅର୍ଥନୀତି ତ ଏତେ ସ୍ବଚ୍ଛଳ ନ ଥିଲା , ଆମେ ଚାରି ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ଭଉଣୀମାନେ ତ ବେଶ ଡେଣା ଝାଡି ଉଡି ଉଡି ଘୁରି ଘୁରି ବୁଲି ପାରୁଛେ । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନର ଏହି ସାଟେଲାଇଟ ପରିବାରରେ ଜଣେ ଛୁଆର ମାନବିକ ସାଙ୍ଗ –ସାଥି କାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ କମ୍ପୁଟର / ଭିଡିଓ ଗେମ /ଇଣ୍ଟର୍ନେଟ ଓ ଅନ୍ୟ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋନିକ ଗ୍ୟାଜେଟ ସହିତ ଦୋସ୍ତ୍ତି କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଉଛି । ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ ଟ୍ୟାକନୁସେଭି ହୋଇ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ କରୁଣା ଦୟା ଇତ୍ୟାଦି ମାନବିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧରୁ ଦୂରକୁ ବହୁ ଯୋଜନକୁ ଚାଲି ଯାଉଛି । ଆଉ ଫେରି ପାରୁନି ,ଅମଡା ବାଟର ପଥିକ ସାଜି ଦିଗହରା ଦିଶାହରା ହୋଇ ହାଉଜାଉ ହେଉଛି - କଥା କଥାକେ ରାଗ , ହୁଁ ପଦିକେ ମାଡ ଦେବା ପାଇଁ ତୟାର ରହୁଛି ।

ତୁମେ ଥରେ ଭାବି ଦେଖ, ତୁମେ ଥରେ ଅବଚେତନ ମନରେ ହେଜି ଦେଖ । ତୁମେ ଥରେ କଳ୍ପନା ଚକ୍ଷୁରେ ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ କରି ପରଖ । ତୁମେ ଥରେ କମନ ସେନ୍ସ ଏପଲାଏ କରି ତର୍ଜମା କର । ବୁଝିପାରିବ ମୋ ତର୍କର ଗେଣ୍ଡୁ –ମଞ୍ଜି ଆଉ ଚେର ।

 ଆଜିର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିପଥଗାମୀ କରେଇଛି କି’ଏ ? 

ଯଦି ତା’ର ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଚାରି ଜଣ ଭାଇ – ଭଉଣୀ ନିଜ ଘରେ ରହନ୍ତେ । ହସ –କଉତୁକରେ ଘରର ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ଖେଳ-ଖେଳରେ ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ ସ୍ଵତଃ ଆପେ ଆପେ ଶିଖି ନିଅନ୍ତି । ତୁମର ଅସୁବିଧା କ’ଣ ? ହୁଏତ ଆମର ବାପା –ମା’ ମାନେ , ପ୍ରାତସ୍ମରଣୀୟ ପୂର୍ବସୂରୀ ପୂର୍ବଜମାନେ ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ବେଶ ଜାଣିପାରିଥିଲେ !

ତୁମ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ମୁଁ ଭାବୁଛି ବିଂଶ ଶତାଦ୍ଦୀରେ ଜନ୍ମନେଇ ଏକବିଂଶ ଶତାଦ୍ଦୀରେ ପଦାର୍ପଣ କରି ସାରିଥିଲେ ବି ମଧ୍ୟକାଳୀନ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଚିନ୍ତାଧାରା ତୁମ ମନ-ମଗଜକୁ ଆସୁଛି କେମିତି ? ତୁମେ ଏସବୁ ମନୋବୈଜ୍ଞାନିକ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇ ମାନସିକ ଦୁଃଶ୍ଚିନ୍ତା ଛଡା ଆଉ କ’ଣ ବା ପାଇବ ? ତୁମ ପେଟରେ –ଗର୍ଭରେ ବଢୁଥିବା –ଗଜରୁଥିବା ଭାବି ବଂଶଧର କଥା ଚିନ୍ତା କର !

ଭାବିଲ ଦେଖି ,ତା’ ଉପରେ କି ପ୍ରଭାବ ପଡିବ ? ବସ –ଟ୍ରେନର ଅବସ୍ଥା କଥା ଭାବ ? ପ୍ରତ୍ୟେକ ବଜେଟରେ ଟ୍ରେନର ସଂଖ୍ୟା ବଢୁଛି । ମାତ୍ର ଦୈନିକ ୱେଟିଙ୍ଗ ଲିଷ୍ଟ ଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଲମ୍ବା ଲାଇନ । ପ୍ଲାଟଫର୍ମରେ ବସିବା ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ । ଆମେ କେତେ ଥର ତଳେ ବେଡ଼ସିଟ ପକେଇ-ମେଲେଇ ବସିଛେ ମନ ମାନୁ-କହୁ ନ ଥିଲେ ବି । ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ଏକ କାରାଳ-ବିକଟାଳ ଦାନବ । ଗରିବ-ନିରକ୍ଷରତା –ବାଳଶ୍ରମିକ ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ୟାର ଜାଲସବୁ ଏହାରି ପେଟରୁ ଲେଲିହାନ ଶିଖା ପରି ନିର୍ଗତ । ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟର ଉଚ୍ଚତମ ଡିଗ୍ରୀଧାରୀ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ଅବାନ୍ତର ଯୁକ୍ତି କ’ଣ ଶୋଭାପାଏ ବିଳାଶିନୀ !

ମୁଁ ଭାବୁଛି ! ମୋ ଚିନ୍ତାଧାରା ପୁରୁଣା କାଳିଆ । ମୁଁ କହୁଛି ! ମୋ କଥା ଆଦୌ ନୂଆ ନୁହେଁ । ମାତ୍ର ମୁଁ ସେହି ଭାବି ବଂଶଧର-ଦାୟାଦର ପକ୍ଷ ନେବାପାଇଁ ଏ କଥା କହୁଛି । ମୁଁ ତା’ର ବୌଦ୍ଧିକ ବିକାଶ , ମାନବୀୟ ଗୁଣ-ପ୍ରକୃତି –କର୍ତ୍ତବ୍ୟବୋଧ ମୂଳକ ଦାର୍ଶନିକ –ତଥ୍ୟ ସଂବଳିତ କଥା କହୁଛି ଯାହା ବାଲ୍ୟକାଳରେ ହିଁ ସଂଭବ, ଘରେ ହିଁ ସମୀଚୀନ ।

ଆମେ ସମସ୍ତେ ଚାହୁଁ ଆମ ପିଲା ଆଇଏସ /ଓଏସ/ଡାକ୍ତର /ଇଞ୍ଜିନିୟର/ବୈଜ୍ଞାନିକ ଟିଏ ହେଉ ; ମାତ୍ର ଜଣେ ଭଲ ନାଗରିକ – ସମାଜ ସୁଧାରକ କି’ଏ ଚାହେଁ ତା’ ପିଲା ହେଉ ? ଆମେ ସବୁ ଆଧୁନିକତାର ଢାଞ୍ଚାରେ , ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତାର ସାଇଡ଼ ଇଫେକ୍ଟରେ ଏତେ ବଶୀଭୂତ ଯେ, ଆମର ଭାରତୀୟ ବୈଦିକ ଢାଞ୍ଚାକୁ ପୁରା ମୂଳୋତ୍ପାଟନ ପାଇଁ ଲାଗିପଡିଛେ । ତୁମେ ଦେଖ ! ଅନ୍ୟମାନେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ; କ’ଣ କହିବେ ……. ସେଥିରେ ଆମର ଯାଏ କେତେ ନା ଆସେ କେତେ। ଆମେ ଆମ ଛୁଆମାନଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ଅନ୍ଧାରକୁ ଠେଲି ଦେଉଛେ ।ଆମ ଅଜାଣତରେ କିଛି ନବୁଝି ନଶୁଝି ନଶୁଣି ସ୍ରୋତରେ ଭାସିଚାଲିଥିବା ଶୁଖିଲା ପତର ନୀତି ଧରିଛେ ।

କଥା କ’ଣ କି ? ଆମର ଗୋଟିଏ ପିଲା ଦରକାର ନାହିଁ , ଆମର ହସିଲା-ଖେଳିଲା-ପୁରିଲା ଦମ୍ ଦମ ଛମଛମ କରୁଥିବା ସୁଖୀ ପରିବାରଟେ ଦରକାର ........ ଗଣ୍ଡାଏ ଦିଗଣ୍ଡା କୁନା-କୁନି ମୁନ୍ନା-ମୁନ୍ନୀ ଦରକାର । ବୁଝିଲ କି ?

ଦେଖୁଛ ! ବହଳ ଅନ୍ଧାର ଜମି ଆସିଲାଣି । ଚାଲ ଯିବା । ଏ ବେକାରିଆ କଥାରେ ମଥା ବଥେଇବା ଏ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଆଦୌ ସମୀଚୀନ ନୁହେଁ । ଚାଲିଲ ...ଚାଲ ........। ହାତ ଧରି ଧୀରେ ଧୀରେ ପରାଶର ବାବୁ ପତ୍ନୀ ବିଳାସିନୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଉଥିଲେ ।

ମାତ୍ର ମନରେ –ଆତ୍ମାରେ......କଥାଟା ତ ନିରାଟ ସତ , ତଥ୍ୟଟା ବେଶ ଚିନ୍ତା ମୂଳକ –ବୌଦ୍ଧକାଳ୍ପିକ –ଯୋଗୋପଯୋଗୀ .....। ଆଗାମୀ ବଂଶଧର ମାନଙ୍କୁ ସୁପଥଗାମୀ କରେଇବାରେ ଏକ ଅମୋଘ ବ୍ରହ୍ମାସ୍ତ୍ର ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଦ୍ବୀପର ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅରେ ଶର୍ମା ବାବୁ ଏକପ୍ରକାର ପବିତ୍ରତାର ଶୁପ୍ତଧନର ସମାଧାନର ପଥ ଯେମିତି ପାଇଗଲେ । ଆମେ ହେବା ଶହେ ପୁଅ-ଝିଅର ବାପା-ମା’; ଚକ୍ଷୁବାନ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ବିଦୁଷୀ ଗାନ୍ଧାରୀ ହେବେ ସୁଯୋଗ୍ୟ ଉତ୍ତରସୁରୀ । ଏବଂ ନୂତନ – ନବୀନ ଶହେ ପରିବାରର ଆରମ୍ଭ ଅଭିପ୍ରାୟରେ ପରାଶର ବାବୁଙ୍କ ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟରେଖା ଦ୍ଵିପ ଆଲୁଅରେ ବେଶ ଦାଉ ଦାଉ ଜଳୁଥିଲା ଝଲସୁଥିଲା ।