ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀର କଷଣ

ଧନ୍ୟ ଏ ମଣିଷ ଧନ୍ୟ ତାର ସୃଷ୍ଟି

ସବୁକୁ ସେ ଭୂଲୁଅଛି,

ମାତୃ ଗର୍ଭୁ ଜନ୍ମ ନେଇଣ ବଢିଛି

ସ୍ମୃତି ପଟେ ନରଖୁଛି ।

କିପରି ନୃଶଂସ ସାଜିଯାଉଅଛି

କ୍ଷଣିକେ କି ସୁଖ ପାଏ,

ନାରୀପରା ସିଏ ସମାଜେ ପୂଜିତା

ଏକଥାକୁ ଭୂଲିଯାଏ ।

ଦୋଃଷ୍କର୍ମରେ ଲିପ୍ତ ରହିବାକୁ ଯେବେ

ମନ ସେ ବଳାଉ ଅଛି,

ମାଆ,ଭଉଣୀ ଓ କନ୍ୟା ପରା ସିଏ

ମନେ କି ତା ନପଡୁଛି ।

ଦୁଃଷ୍କର୍ମ କରୁଛି ଖବର ଛାପୁଛି

ଦଣ୍ଡ ବି ସେ ପାଉଅଛି,

ଅଳପ ଦିନରେ ଖଲାସ ହୋଇଣ

ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେଉଅଛି ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ ଦଣ୍ଡ ପାଉଅଛି

ସମାଧାନ ତାର ନାହି,

ନିଜର ସୁରକ୍ଷା ନିଜେ ନ କରିଲେ

ଉପାୟ ତାହାର ନାହିଁ ।

ଦ୍ରୌପଦୀର ରକ୍ଷା କରିବାପାଇଁକି

ପ୍ରଭୁ ସାହା ହୋଇଥିଲେ,

ସମର୍ପଣ ଭାବ ଆସିଗଲା ଯେବେ

ବସ୍ତ୍ର ଦାନ ଦେଇଥିଲେ ।

ଆଜିର ସମାଜେ ଅଛିଦୁଃଶାସନ

ନାରୀ ପାଏ ନିର୍ଯାତନା,

ପ୍ରଭୁ କଣ ଆଜି ଚେଇଁ ଶୋଇଛନ୍ତି

ଡାକଟି କର୍ଣ୍ଣେ ପଡେନା ।

ବିଧାତା କି ତାର ଭାଗ୍ୟେ ଲେଖିଅଛି

ଏପରି ଯଶା ଭୋଗିବ,

ଜିଇଁଥାଉ ଥାଉ ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ତାର

ଭାଳିବା ଶ୍ରେୟ ହୋଇବ ।

ହେଉବା ଦେବତା ହେଉବାମଣିଷ

ନାରୀର କଷଣ ଅଛି,

ଦେବକୁଳେ ଜନ୍ମି ଅହଲ୍ୟାର କଷ୍ଟ

ଆଜିବି ପୋଥୀ ଗାଉଛି ।

ଦୋଷ ତାଙ୍କଥିଲା ଚିହ୍ନି ନପାରିଲେ

ସ୍ୱାମୀ ରୂପେ ଦେଖାଦେଲେ,

ଅଭିଶାପ ପାଇ ପାଷାଣୀ ହୋଇଲେ

ପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରିଲେ ।

ହେ ବିଶ୍ୱ କରତା ଏତିକି ମିନତି

ନାରୀ ଦେହେ ଶକ୍ତି ଦିଅ,

ଅପମାନଯେବେ ପାଉଥିବ ସିଏ

ତା ପାଖରେ ଉଭା ହୁଅ ।