ସୁଖ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇବି

ଦୁଇପଟ ଶଙ୍ଖା

ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୂର

ଯାହାପାଇଁ ନାଇଁ ଥିଲି ।

ଅସମୟେ ସିଏ

ମାଗିନେଲେ ମୋଠୁ

ନିରୁପାୟ ମୁଁ ହୋଇଲି ।

ଲିଭିଲା ସିନ୍ଦୂର

ଭାଙ୍ଗିଲା ମୋ ଶଙ୍ଖା

ଆଖି ଲୁହ ସାଥୀହେଲା ।

ସଂସାର ନଉକା

ମଙ୍ଗ ମୋ' ହଜିଲା

ପଥ କଣ୍ଟକିତ ହେଲା ।

ବିଧିର ବିଧାନ

କପାଳ ଲିଖନ

ଏ ଜୀବନ ମୂଲ୍ୟହୀନ ।

ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂରରେ

ନଜର ପଡିଲା

ଦାଉ ହେଲେ ଜନ୍ତୁ ରାଣ ।

ନାରୀର ଭୂଷଣ

ଚରିତ୍ରଟି ଜାଣ

ଜଗତେ ପୂଜିତା ହୁଏ ।

ଶୂନ୍ୟକପାଳ ତା'

ଦେଖିଦିଏ ଯିଏ

ସେଦିନୁ ନିନ୍ଦା ସେ ପାଏ ।

ଘର ପରିବାର

ସଖା ସହୋଦର

ମୌନ ବ୍ରତ ଆଚରନ୍ତି ।

ତା' ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୁର

ସବୁ ତା' ଉତ୍ତର

ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରି ଚାଲନ୍ତି ।

ଅସହାୟ ଶବ୍ଦ

ସେହିଦିନଠାରୁ

ସାଥୀ ତା'ର ହୋଇଥାଏ ।

ସାହାଯ୍ୟର ହାତ

ଅନେକ ବଢାନ୍ତି

ମନେ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ଥାଏ ।

ନାରୀର କଷଣ

ହୃଦ ବିଦାରଣ

ନିଃସଙ୍ଗତା ଆସିଥାଏ ।

ତା' ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂର

ସୁଖ ତା ଛଡାଇ

ଅପବାଦ ଦେଇଥାଏ ।

ସଂଦେହୀ ଜାଲରେ

ଛନ୍ଦା ତା' ଜୀବନ

ହଜିଥାଏ ସ୍ବାଧୀନତା ।

ଦୁଃସହ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ତା' ଦେହ ଗହଣା

ମନରେ ତା' ନୀରବତା ।

ତୂଳୀତଳ୍ପ ଶଯ୍ୟା

ଧନ ଦଉଲତ

ତୁଚ୍ଛ ଅଟେ ନାରୀ ପାଇଁ ।

ତା' ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୁର

ତା'ପାଇଁ ସମତ୍ତି

ଛଡାଇ ନ ନିଅ ସାଇଁ ।

ବଞ୍ଚି ଥାଉଥାଉ

ମରଣ ତା' ଆସେ

ଦୁର୍ବିସହ ତା' ଜୀବନ ।

ବିନା ତେଲ ଥାଇ

ସଳିତା ପରିକା

କଟିଥାଏ ତା' ଜୀବନ ।

ହସକାନ୍ଦ,ଲୁହ ,

ଅଭିମାନ କୋହ

ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂରରେ ଯାଏ ।

ଜୀବନ ସଳିତା

ଧିମି ଧିମି ଜଳେ

ସ୍ମଶାନକୁ ଜଗିଥାଏ ।

ଯେଦିନ ଲିଭିବ

ମୋ' ଜୀବନ ଦୀପ

ସୁଖର ସ୍ୱାଦ ଚାଖିବି ।

ସ୍ମଶାନ ବୁକୁରେ

ମହା ଆନନ୍ଦରେ

ସୁଖ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇବି ।