ଉନ୍ମତ୍ତ ପ୍ରଣୟୀ

 

ହେ କଳଧୌତ କଳତ୍ର

ତୁମ କଳ,ସୁଶ୍ରୀ ଗାତ୍ର

ନେଲା ମୋ ଚିତ୍ତ ।

ପ୍ରୀତି କଲମ୍ବ ଭେଦିଲ

ମଧୁ କଲ୍ଲୋଳ ଝୁଣିଲ

 କି କଲ ଗେଲ ।

ମୁଁ ବଳି ସାଜି ତ୍ରିପାଦ

ଭୂମି ଦେଲି ମାରି ସ୍ୱାଦ

 ତ୍ୟାଗ,ପ୍ରଣୟ,ଆହ୍ଲାଦ ।

ତ୍ୱଦୀୟ ଆସ୍ୟ,ପ୍ରଣୟ

କପୋଳ,କବରୀ,କଷାୟ

ସାହିତ୍ୟ ରାହିତ୍ୟ କାବ୍ୟ ।

ମୁଁ ବୋଲି ମହାକାବ୍ୟ

ଭୂ,ଗ୍ଲୌ,ଖ ରାଜ୍ୟେ ଭର୍ସିତ

 କୁ ଛନ୍ଦେ ତ୍ଵଦୀୟ ।

 ବିଗର୍ହଣ ଅବରୋଧେ

 ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲ ଭୂ ମଧ୍ୟେ

 ବଳୀ, ସୀତା ତୁଲ୍ୟ ।

 ବାତ୍ମା ଦ୍ଵି ଶୋଣିତେ ସିକ୍ତ

 ବପୁ,ହୃଦୟ କମ୍ପିତ

  ଆତ୍ମା ମୋ ହୃଷିତ ।

 ମୋ ସିକଥ ଆୟୁ କ୍ଷୀଣ

 ତ୍ରାସେ ଆବୃତ ଆନନ

 ତୁମ୍ଭ ପାଇଁ ପ୍ରାଣ ।

ତୁମ୍ଭେ ତୃଷ୍ଣୀମ୍ଭାବେ ରୁରୁ

କେଉଁ ଭେଲକିରେ ମାରୁ

 ରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନାୟିକା ।

କାହା ଦୋଷରେ? ଆୟୁଷ

ଦୁହିଁଙ୍କ କ୍ଷପାରେ ଶେଷ

 ମୁଁ ନା ହସ୍ତରେକା ।

 ମୁଁ ମୋ ପ୍ରୀତି ବି ଉନ୍ମତ୍ତ

 ବଦଳିଗଲା ମୋ କୃତ୍ୟ

 ପର ନର କଥା ଶୁଣି ।

 ବିଶ୍ୱାସେ ବିଷ ମିଶାଇ 

 ମୁଁ ନିନ୍ଦି, ନିନ୍ଦା ଶୁଣାଇ

ମାରିଦେଲିରେ ରମଣୀ ।

 ବିନା ଦୋଷେ ଖୁଣି ଖୁଣି

 ସାଜିଲି ତୋ ପ୍ରାଣ ଖୁଣୀ

 ଧିକ ମୋ ପ୍ରେମ

 ଧିକ ମୁଁ ପ୍ରଣୟୀ ।।