ଉଈ

ଗୋଡ଼ ତା ବାଙ୍ଗରା ମୁଣ୍ଡଟା ଟାଙ୍ଗରା 

    ଜଳ ଦେବତାଙ୍କ ଭାଇ 

ମାଟିରେ ଥାଈ ଯେ ପେଟକୁ ପୂରାଏ

     ନାମଟି ତାହାରି ଉଈ ୲ 

ଯାଏ ଯେଉଁ ଆଡ଼େ ଜଳ ତା ସାଥିରେ 

     ଆଗକୁ ଯାଉଛି ମାଡ଼ି 

ଉଈ ଚରିଯାଇ ସବୁ ଖାଇପାରେ 

    ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ୲ 

ମାଟିରେ ତା ଘର ହୁଙ୍କା ଯା ନିଜର 

     ତଥାପି ଭାଲୁକୁ ଡର 

ନାଗ ନାଗୁଣୀଏ ରହି ତା'ର ଘରେ 

   କରନ୍ତି ସୁରକ୍ଷା ତା'ର ୲ 

ଦଶହରା ବେଳେ ଲୋଡ଼ା ହୁଙ୍କା ମାଟି 

   ମିଶିଛି ତା ଲାଳ ଯହିଁ 

ଜଗତ ଜନନୀ ମୂର୍ତ୍ତି ପୂଜା କାଳେ 

   ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାବଇ ୲

ବରଷା କାଳରେ ପର ଧରି ଥାଇ 

   ଝଡ଼ି ପୋକ ନାମ ବହି 

କଲୋନୀକୁ ଛାଡ଼ି ଉର୍ଜା ଦିଗେ ମାଡ଼ି 

   ପରାଣ ବଳି ଦିଅଇ ୲ 

ଉଈ ଚରି ଯାଇ ମୂଲ୍ୟବାନ ଚିଜ

   ଜେହ୍ନେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥାଇ 

ଉଈ ଚରି ଗଲେ ମଣିଷର ବୁଦ୍ଧି 

   ସମୂଳେ ଭ୍ରଷ୍ଠ ହୁଅଇ ୲