ତୁମେ ଥାଉ ଥାଉ

ମୁକ୍ତ ଆକାଶ ତଳେ,

ଖୋଲାରେ ବୁଲୁଥିବା ମଣିଷ ଟି

ହଠାତ୍ ହାତ ଗୋଡ ଛନ୍ଦି ଦେଇ,

ଗୃହବନ୍ଦୀ ହୋଇ ଯିବା ପରେ !

ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷାରେ,

ଭିଜିବାକୁ ଭଲ ପାଉଥିବା ଝିଅଟି,

ବର୍ଷାର ତାଳେ ତାଳେ ନାଚି ନପାରି,

ନିଜ ଅସହାୟତା ଭିତରେ ଲୁଚି ଯାଏ l

ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଯିବ ଏ ମଣିଷ

ବଦଳାଇବାକୁ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠାର ଇତିହାସ,

ଥରିବ ନିଶ୍ଚୟ ତା ହାତ ଲେଖିବାକୁ

ଆଖି ଦେଖା ଅଭିଜ୍ଞତାର କାହାଣୀ l

ଯେବେ ଦୁଇଭାଗ ହୋଇଯିବ

ପୃଥିବୀର ଚଳତ୍ ମୟ ଏ ସମୟ,

ସ୍ମୃତିମୟ ହୋଇ ରହି ଯିବ କେତେ କଥା

କରୋନା ପୂର୍ବ ଓ ପରର ଅଧ୍ୟାୟ ଭାବେ l

ପ୍ରେମିକାର ଆଖିରେ ଦେଖି

ଅଜଣା ଅହେତୁକ ଆତଙ୍କର ଛାୟା !

ପଛ ଘୁଞ୍ଚା ଦିଏ ପ୍ରେମୀ, ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ଚିହ୍ନେ,

ଏଇ କଣ ସେଇ ପୂର୍ବର ମଧୂମୟ ସମ୍ପର୍କର ଶିଖା l

ନାହିଁ ସେ ସ୍ପର୍ଶେ ଅଛି ବିମୋହିତ ଭାବ

ନା ଅଛି ଉତ୍କଣ୍ଠା ନା କିଛି ଉତ୍ତେଜନା

ଏକ ଅଜଣା ଭୟ ପରିକ୍ରମା କରେ ଘର ସାରା

ଚତୁର୍ଦିଗେ ଏକ ଶୂନ୍ୟତା ଭାବର ଜଡତା l

ମନ ମରି ଯାଉଅଛି ବାରମ୍ବାର

ବଞ୍ଚିବାର କାମନା ହେଉଅଛି ପରାହତ,

ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ହେଉଛନ୍ତି ଭୁଲୁଣ୍ଠିତ

କହିବା ଶୁଣିବାକୁ ପାଖେ ନାହାନ୍ତି କେହିତ

ଆସିଛି ଯେପରି “କରୋନା” ବିନା ନିମନ୍ତ୍ରଣେ

ଫେରିବ ସେପରି ନିରାଶ ହୋଇ ଅବିଳମ୍ବେ l

ନପାଇ ଆଦର ଯତ୍ନ ଅତିଥି ସତ୍କାର,

ନିଜ କୁକର୍ମ ପାଇଁ ନିଜକୁ ଦିନେ କରିବ ଧିକ୍କାର l

କେତେ ଆଖିରେ ଲୁହ ଭରିଦେଲା

କେତେ ଘରର ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଉଜାଡ଼ିଲା

ତଥାପି ପ୍ରଶମିତ ହେଉନାହିଁ ଏଯାଏ

ତା କାମନା, ତା ଔଦ୍ଧତ୍ୟ, ମନର ଓରିମାନା l