ତୁଳସୀ

ତୁଳସୀ ମସ୍ତକେ ସ୍ଥାନ ପାଉଛନ୍ତି 

ହୋଇଛନ୍ତି ଅତିପ୍ରିୟ

ଯାହାଙ୍କ ମହତ୍ତ୍ୱେ ଏ ସାରା ସଂସାର

ଦିଶେ ଜଗନ୍ନାଥ ମୟ ।

ଅନାଇ ଦେଲେ ସେ କଳା ବଦନକୁ

ଦୁଃଖ ଯାଏ ଦୂର ହୋଇ

ତୁଳସୀ ମହକେ ମହକିତ ହୋଇ

ଅବଢ଼ା ଅନ୍ନ ବାସଇ ।

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଖାଲି ଧାଇଁ ଯିବା ପାଇଁ

ତାର ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମକୁ

ଦେଖି ତା ନୟନ ଭୁଞ୍ଜି ଅବଢ଼ା ଅନ୍ନ

ଫେରନ୍ତି ମୋ ଜଞ୍ଜାଳକୁ ।

କେବେ ତାର ଡୋରି ଲଗାଇଣ ନେବ

ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଅଛି

ମହାମାରୀ ଦିନୁ ଯାଇ ନାହିଁ ବୋଲି

ମନ ମୋର ଝୁରୁଅଛି ।

ଛନ୍ଦା ଚରଣେ ମୋ ଜୀବନଟି ବନ୍ଧା

ସିଏ ହିଁ ମୋର ଭରସା

ତାର ବିନୁ କେହି ଆନ ଆଉ ନାହିଁ

ଥିଲେ ଥାଉ ଯେତେ ଆଶା ।

ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଜଳନ୍ଧରକୁ ବଧିଲେ

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ତାର ବଳ

ସତୀ ବୃନ୍ଦାବତୀ ସତୀତ୍ଵ ବଳରେ

ବାନ୍ଧୁ ନଥିଲା କାଳ ।

ଲୋତକ ଝରାଇ ପଚାରିଲେ ପ୍ରଶ୍ନ

ମାଆ ସତୀ ବୃନ୍ଦାବତୀ

ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଲେ ତୁଳସୀ ହୋଇଣ

ପୂଜା ପାଅ ନିତି ନିତି ।

ତୁମେ ପ୍ରିୟ ସଦା ହୋଇବ ମୋହର

ମସ୍ତକେ ମୋ ଶୋଭା ପାଇ

ତୁଳସୀର ଜଳ ମୁକ୍ତି ଦେଇଦେବ

ଟିକେ ଦେଲେ ଶେଷବେଳେ ପିଇ।

ଇଚ୍ଛାମୟଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଯାହା ଥିବ

ଅବଶ୍ୟ ତାହା ଘଟିବ

ମୁଁ ତ ମାନବ ନିମିତ୍ତ ମାତର

ରକ୍ଷା କର ହେ ମାଧବ।

ଇଚ୍ଛାମୟଙ୍କର ଯାହା ଇଚ୍ଛା ଥିବ 

ଅବଶ୍ୟ ତାହା ଘଟିବ

ମୁଁ ତ ମାନବ ନିମିତ୍ତ ମାତର

ରକ୍ଷା କର ହେ ମାଧବ ।

ବୁଡି ରହିଅଛି ତୋ ମାୟା ସଂସାରେ

ତୋର ନାମ ଧରି ପାରି ହେବି 

ଏତିକି ଆଶୀଷ ଦେଉଥିବ ମୋତେ

କି ଅବା ଆଉ ଲେଖିବି ।

ବିଶ୍ୱବିହାରୀ ହେ ଦୟାମୟ ହରି

ଜଣାଏ ମୋର ମୀନତି 

କଲମ ମୋହର ଅଟକି ଯାଉଛି

କରୁଛି ଏଇଠୁ ଇତି ।