ତଥାସ୍ତୁ କର ହେ ଈଶ୍ଵର

ମୁଁ ତମକୁ ଏଥିପାଇଁ ଡରେ

କାରଣ ତମେ ଈଶ୍ବର ।

ତମ ଦୁଇ ହାତ ଅନେକ ଲମ୍ବା 

ଛାତି ତମ ଆକାଶ ଠୁ ଆହୁରି ପ୍ରଶସ୍ଥ ।

ତମକୁ ଛୁଇଁବା ,ତମକୁ ଦେଖିବା

ଆକାଶ କଇଁଆ ଚିଲିକା ମାଛ ,

ଯୋଯନ ଯୋଯନ ଦୂରତ୍ବ ତମ ମୋ ମଧ୍ୟେ ।

ହାତ ବଢାଇଲେ ହାତ ପାଏ ନାହିଁ

ଅପହଂଚ ଲାଗେ ତମ ଧୂପ ଦୀପ ଅଗରୁର ବାସ ।

ତମର ସେ ରତ୍ନ ଖଚିତ ସିଂହାସନ

ଅରୁଣ ଅର୍ଚ୍ଚିତ ସୁବାସିତ ଅଙ୍ଗ ।

ବାରମ୍ବାର ଘୂରିବୁଲେ ତମକୁ ପାଇବା ପାଇଁ 

ଶୂନ୍ୟରେ ପୁଣି ମହାଶୂନ୍ୟରେ ,

ଅନ୍ଧାକାରରୁ ଆଲୋକର ଆବର୍ତ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ,

ମାତ୍ର ଧକ୍କାଖାଏ ମୋ ଅନ୍ବେଷଣ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ।

ତମେ ଈଶ୍ବର ବୋଲି ତ

ସବୁତକ କହିଦିଏ ତମ ପାଖେ

ମୋ ହସ, କାନ୍ଦ, ଲୁହ, ଲହୁର ଇତିବୃତ୍ତ ।

ଅଜାଡି ଦିଏ ଗୋଟି ଗୋଟି 

ମୋ ଇଚ୍ଛା ଓ ଅନିଚ୍ଛାର ପାଉଁଶିଆ ଦିଗ ।

ମୋ ନିଃସଙ୍ଗତାର ଅନ୍ତର୍ଦାହ ଯେତେ,

ଆଉ ମୋ ଭୋକିଲା ପୃଥିବୀର

ଯେତେ ଅସଂଲଗ୍ନ ମାନଚିତ୍ର 

ଝଲମଲ ଦିଶୁଥାଏ ଘଂଚ ଅନ୍ଧକାର ପଥେ ।

ତମେ ଈଶ୍ବର ବୋଲି ତ

ବୋଳିଦିଏ ଚନ୍ଦନ ତମ ଆରକ୍ତ କପାଳେ ।

ପାଲଟି ଯାଏ ଶକ୍ତ ଶିଳାଖଣ୍ଡ ତମରି ରୂପରେ,

ବିଶ୍ବାସର ଦିବ୍ୟ ମହକରେ ।

ସଜାଇ ଦିଏ ପୂଜାବେଦୀ ,

ବହିଯାଏ ଆଖି କୋଣ ମୋର

ଜମାଟ ବାନ୍ଧି ରହିଥିବା ଲୁହର ସାଗର

କେଉଁ ଅୟୁତ ଦିନର ।

ପେଷି ହୋଇଯାଏ ମୋ ଅନନ୍ତ ପିପାସା 

ମୋ ଅନ୍ଧାରୁଆ ସୁପ୍ତ ଚେତନାରେ ।

ମୋ ରାଗ ଅନୁରାଗ ଓ ମାନ ଅଭିମାନର

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଆସ୍ତରଣ

ଖୋଲି ଖୋଲି ଯାଏ ଭୂମିରୁ ଭୂମାକୁ,

ପୁଣି କେତେବେଳେ ବୁଜି ହୋଇଯାଏ 

ଆପଣା ଛାଏଁ ଛାଏଁ 

ମଧ୍ୟାହ୍ନର ମୁଣ୍ଡଫଟା ଖରାର ତେଜରେ ,

କେବେ ପୁଣି ଚକମକ ହୁଏ

ଜ୍ୟୋସ୍ନାଭିଜା ପୁନେଇଁ ରାତିରେ ।

ଏବେ କୁହ ତ ଈଶ୍ବର !

କାହିଁକି ଡାକିବି ତମକୁ ଈଶ୍ଵର ବୋଲି ?

କାହିଁକି ଛନ୍ଦିଦେବି ମୋ ରିକ୍ତ ଦୁଇ ହାତ 

ତମ ବହଳ ନିଃଶ୍ୱାସର ଚାରିପଟେ ?

ଶୁଣି କରି ଶୁଣୁ ନାହଁ ତମେ

ଦେଖିକରି ଦେଖୁ ନାହଁ ,

ମୁହଁ ଖୋଲି କହିଦିଏ ଥରେ

ଆଉ କେଉଁ ଅଗ୍ନିପରୀକ୍ଷାର ଯମ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ଅପେକ୍ଷା କରିଛ ତମେ ?

ଉଛୁର ହେଲାଣି ବେଳ,

ଥରେ ମାତ୍ର ତଥାସ୍ତୁ କର ହେ ଈଶ୍ବର !!