ତମେ

 ତମେ ଦେଲ ମୋତେ ସବୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି

ଦେଲ ନାହିଁ ଦରଶନ

ତମକୁ ନପାଇ ଏ ନୟନ ଦୁଇ

ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ କରେ ସ୍ନାନ ।

କେବେ ତମେ ଆସ କହ୍ନାଇ ବେଶରେ

କେବେ ଆସ ବିଷ୍ଣୁ ରୂପେ

ବାତୁଳ ପରାୟେ ସପନ ରାଇଜେ 

ତମ ସାଥେ ବସି ଗପେ ।

ତମେ ଭରି ଦେଲ ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ

ସାଥିଟିଏ ପରି ତମେ ଚାଲ ସାଥେ

ତମେ ମୋର ଦୟାମୟ ।

ତମେ ଧରାଇଲ ହାତରେ ଲେଖନୀ

ସାଜି ମୋର ଜ୍ଞାନ ଜ୍ୟୋତି

ଆଜି ଏ କବିତା ଯଦି ରଖେ ସତ୍ତା

ତମେ ତାର ମୂଳ ଭିତ୍ତି ।

ଲୁହ ପାଲଟିଛି ଲହୁ ରୂପ ନେଇ

ତମେ ତ ପାରୁଛ ଦେଖି

ସାଇତି ରଖିଛି ସେ ଲୁହକୁ ପରା

ତମ ନାମେ ହେବି ସୁଖି ।