ତଳ ବରଡା

ଜୀବନକୁ ନେଇ ତିଳ ତିଳ କରି

କଞ୍ଚାରୁ ପାଚିଲା ହେଲା,

ଜନ ହସୁଥିଲେ ଆହା ପଦେ ବୋଲି

କେହି ତ କହୁ ନଥିଲା ।

ଆଉ କିଛି ଦିନେ ଝଡିଯିବ ପରା

ଜାଳକୁ ଯୋଗ୍ଯ ନ ହେବ, 

ପୋକ ଲାଗିବ କି ଉଇ ଖାଇଯିବ

କିଏ ବା ତାହା ଜାଣିବ ।

ଉପରେ ଯେ ଯାଏ ଥିଲି ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ 

ସବୁରି ଆଦର ଥିଲା,

କିଏ ନେଇ ବୁଣୁଥିଲା ଯେ ଆସନ

କିଏ ବୁଣୁଥିଲା ଡାଲା ।

ରୋଜଗାର ହେଉଥିଲା ମୋତେ ନେଇ

କିଛି ଅଭାବ ନଥିଲା,

ପାହାଚେ ଖସିଲି ତଳକୁ ଯେମିତି 

ମୋ' ଠାରୁ ଆଦର ଗଲା ।

ତଥାପି ଛାଡିଲେନାହିଁ ମୋତେ କେହି

ଛପର ପାଇଁ ଲୋଡିଲେ,

ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଛାତଟିଏ କରି

ମୋତେ ବ୍ଯବହାର କଲେ ।

ଉପରେ ଥିବାରୁ ହସ ଫୁଟୁଥିଲା

ଦେଖୁ ନଥିଲି ତଳକୁ,

ମଝିକୁ ଆସିବାଠାରୁ ମନେ ଚିନ୍ତା 

ଆସେ ବେଳ ଝଡିବାକୁ ।

ଜୀବନ ଏପରି କ୍ରମାଗତ ଭାବେ

ଦିନକୁ ଦିନ ଖସୁଛି,

କିଏ ସରପୁଳି କିଏ ଭାତ ଡାଲି 

କିଏ ଉପାସ ରହୁଛି ।

ଆସିଅଛି ଯିଏ ଯିବାକୁ ପଡିବ 

ମନରେ ନ ବାନ୍ଧ ବନ୍ଧ,

ଟଳିଯିବ ଦିନେ ଗଳିଯିବ ଦିନେ

କେବେ ନ ରହିବ ଦମ୍ଭ ।