ଥୁଣ୍ଟାଗଛ

ରାସ୍ତାକଡରେ ମୂକସାକ୍ଷୀ ପରି

ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ହୋଇଚି |

ଶୀତ ବରଷାର ଝାଞ୍ଜି ଝଡକୁ

ଚୁପ ଚାପ ସହିଯାଇଚି ||୧||

କେତେବେଳେ ଶୁଣେ ପ୍ରେମୀ ପ୍ରେମିକାଙ୍କ

ଗୁପ ଚୁପ ପ୍ରେମାଳାପ |

ନିଃଶବ୍ଦ ଭାଷାରେ କହିଯାଏ କେତେ

ଅନକୁହା ସନ୍ତାପ ||୨||

ମଧ୍ୟ ରାତ୍ରିରେ ମନମତ୍ତାଣିଆ

ମଜାଳିଆ କଥା ଶୁଣି |

ମନ ମୋର କେତେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହୁଏ

ବାଟ ଚାହିଁଥାଏ ପୁଣି ||୩||

ବୃଦ୍ଧ ମାତାପିତା କହିଯାଉଥା’ନ୍ତି

ବୁକୁତଳର ସେ ବ୍ୟଥା |

ଅସହାୟ ମୁହିଁ ସାନ୍ତ୍ଵନା କି ଦେବି

କହି ତ ପାରୁନି କଥା |୪||

ହେଉଥିଲା ଦିନେ ମୋର ବୁକୁତଳେ

ଦ୍ରୌପଦୀ ବସ୍ତ୍ରହରଣ |

ଢାଳିପାରିଲିନି ଲୁହ ଟୋପାଏ ବି

ଧିକ୍କାର ମୋର ଏ ଜୀବନ ||୫||

ଚିରିଦିଅ ମୋର ଏହି ଶରୀରକୁ

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି |

ମାରଣାସ୍ତ୍ର କରି ଦୁର୍ବୃତ୍ତମାନଙ୍କୁ

ଦଣ୍ଡ ଦେଉଥାଅ ଧରି ||୬

ଜୀବନଟା ମୋର ନିରର୍ଥକ ଆଜି

ପଥିକ ପାଏନି ଆଶ୍ରୟ |

ହୋଇଯାଉ ଏହି ଦେହଟି ମୋହର

କଉଡି କଉଡିରେ ବିକ୍ରୟ ||୭||