ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଜୀବନ

ପୂରୁବ ଆକାଶେ ଉଇଁଲେଣି ରବି

ସତେ କି ଏକା ସେ ନୂଆ ବୋହୂ

କ କ୍ ଅ କରି କୁକୁଡ଼ା ରାବିଲା

ଉଠ ଉଠ ମଠ ନ କର ଆଉ ।

ନାଲି ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ଦିବାକର ସତେ

ଦିଶେ କେଡେ ମନଲୋଭା,

ରକତେ ରଞ୍ଜିତ କଳେବର ତାର

ମୁକ୍ତି ର ଅଟେ ଆଭା ।

ଧିରେ ଧିରେ ଆସେ ରଣଚଣ୍ଡୀ ବେଶ୍

କରିବାକୁ ପରା ସବୁ ସର୍ବନାଶ

ସେହି ଆଦିତ୍ୟ ର ରୌଦ୍ର କିରଣେ

ହୁଅନ୍ତି ସଭିଏଁ ଅବଶ ।

ସୁରୂଜଟା ଯେବେ ଉପନୀତ ହୁଏ

ଜୀବନର ସାୟଂ କାଳେ,

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କରେ ନିଜ କୁକର୍ମ ର

ଆପଣା ମୃତ୍ୟୁ ବେଳେ ।

ଏକା ଆସିଥିଲା ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠକୁ

ନୁଆବୋହୁ ହୋଇ ସେଇ,

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତାପେ କରେ ଯେ ଅଵଶ

ସେ ସୁରୂଜ୍ ଯେ କାହିଁ ?