ସୁକନ୍ୟା

ମୋ'ପ୍ରିୟା ମନ୍ଦିର କାହିଁ କେତେ ଦୂର,

ଅଳକା ପୁରୀର

ଅପୂର୍ବ ପୁର ।

ଭାବରେ ଭାବରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ

ମୋ'ମନ ରାଇଜ

ପ୍ରେମ ନଗର ।

ଦକ୍ଷିଣା ପବନ ଆତଯାତ ହୁଏ

ପ୍ରିୟା ଅଗଣାରେ

ପ୍ରୀତି ରୂପରେ ।

ଜହ୍ନ ରାଇଜରୁ ତାରା ମାନେ ଖସି

ଚହଟ ମାରନ୍ତି

ମନ ଖୁସିରେ ।

ମଳୟ ମାଳତୀ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ଗୀତି

ଧୀରେ ଧୀରେ ଗାଇ

ସୁରଭି ଢାଳେ ।

ମୋ'ପ୍ରିୟା ପଣତ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଯାଇ

ପରଜାପତିକୁ

ଛୁଏଁ ସଅଳେ ।

ବଉଦ ମାନେ ବି କଥା କହୁଥାନ୍ତି

ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଆସି

ପ୍ରିୟା କାନରେ ।

ପରଜା ପତି ତା' ରୂପ ରଙ୍ଗ ନେଇ

ଭସା ମେଘ ସାଥେ

ପ୍ରଣୟ କରେ ।

କଜଳ ପାତିର ଡେଣା ଝାଡ଼ି ଦିଏ

ମୋ'ପ୍ରିୟା ଆଖିର

କଜଳ ଗାର ।

ମହୁ ଝରେ ତା'ର କଅଁଳ ଅଧରେ

ରଙ୍ଗରେ ତା'ଓଠ

ମୃଦୁ ମନ୍ଦାର ।

କୋଟିଏ ପଣରେ ଗୋଟିଏ ପରୀ ସେ

ସୁନ୍ଦରୀମାନେ ତା'

ସାଥି ସଙ୍ଗାତ ।

ବିଶ୍ୱ ସୁନ୍ଦରୀକୁ ବିଶଲ୍ୟ କରଣୀ

ଅପ୍ସରୀ ମାନେ ତା'

ମନର ମିତ ।

ବଉଳର ବାସ୍ନା ଫିକା ଫିକା ଲାଗେ

ତା'ମନ ମହକ

ଏତେ ମଧୁର !

ବେଣୀରେ ତାହାର ଚହଟ ଚମ୍ପା

ହୃଦୟେ ଆଙ୍କିଛି

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ଘର ।

ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଆଉ ପାଉନାହିଁ ଭାଷା

ପ୍ରିୟା ମୋ'ଲଳନା

ହସ ସମ୍ଭାର ।

ଓଡ଼ିଆ ମାଟିର ସୁକନ୍ୟା ସୁନା ସେ

ଵିନମ୍ର ଲହରୀ

ନୀଳ ସାଗର ।